2015-04-29
Loopbaanonderbreking. Het kan de creativiteit een nieuwe impuls geven. En dat is exact wat Bill Fay dacht toen hij zijn gitaar begin jaren 70 aan de haak sloeg. Maar veertig jaar later haalde de singer-songwriter het stof van zijn gitaar, stemde zijn snaren, en begon terug van scratch. Drie jaar na zijn comeback is hij klaar met een nieuwe plaat en presenteert hij Who Is The Sender? aan het grote publiek.Hij heeft zoals altijd een album afgeleverd met heel veel gevoel. Zijn levenswijsheid is enorm toegenomen. Zijn stem is rauwer, maar hij voelt warmer aan. Hij lijkt nu en dan op een gebroken man, maar zingt toch met een grote overtuiging. Hij komt thuis, net als de ganzen in openingsnummer ‘The Geese Are Flying Westward’. Keltische invloeden, alsof de ganzen boven Stonehenge vliegen, geven je een eerste impressie. Fay kijkt omhoog, mijmert over het leven zoals alleen hij dat kan. En hij blijft mijmeren, een hele plaat lang. Hij ziet het mooie in de dingen, maar kaart ook de mindere kant aan. We zijn allemaal moordenaars, omdat we de ‘War Machine’ steunen en ze financieel steunen. Hij staat op als protestzanger, maar hij maakt geen vuist, de man is immers de zeventig al gepasseerd. Het is aan de volgende generatie om op de barricades te gaan staan. En net als hij zijn Bob Dylan even liet doorschemeren, hoor je in‘How Little’ zijn David Gilmour.
Fauna en flora komen op regelmatige basis terug. En Bill is duidelijk een fan van moeder natuur. De melodie blijft daardoor vaak bij simpel pianospel, verrijkt met strijkers of een beetje gitaarspel.
Bij de titelsong van het album staat Bill even stil bij wat muziek hem geeft. “I want to say thank you, to the unknown sender”. Want hij vindt niet dat hij piano leerde spelen. Hij draait het om, het is de piano die hem het geleerd heeft. Daardoor kan hij genieten van een van de grootste vreugdes uit zijn leven, want muziek geeft, en daar is hij dankbaar voor. Hij wil enkel weten wie deze onbekende verzender is. Wij kunnen alleen maar blij zijn met de ontvanger. Dat laat hij in elk nummer horen. Afsluiten doet hij met een zeemzoetig nummer met een achtergrondkoor en een duidelijke fan van Eric Clapton op gitaar. De perfecte manier om ons naar de uitgang te begeleiden.
Het totaalplaatje is er, en Fay weet goed wat hij wil. Hij heeft zijn route uitgestippeld en wijkt niet af van zijn pad. Zijn boodschap is steeds klaar en duidelijk. Houden van de kleine dingen des levens. Een goed boek, een droom voor wereldvrede, de zon schijnend op onze hoofden. Voor zulke momenten is dit exemplaar uitermate geschikt.
.jpg)
Torche - RestarterIn 2012 kwam daar Harmonicraft van Torche uit. Een metalplaat waarvan je...
.jpg)
Hanni El Khatib - Moonlight What’s in a name ? Verwachtingspatronen zijn steeds present, maar even...