2015-04-04
Fyfe is het nieuwe alias van de 24-jarige Paul Dixon uit Manchester, die eerder muziek uitbracht onder de naam David‘s Lyre. Control is het eerste album onder zijn nieuwe naam. De stijl van zijn muziek is niet eenduidig te categoriseren, maar valt het best te omschrijven als minimalistische, elektronische popmuziek met vleugjes hiphop, folk, jazz, soul en klassiek. Ten opzichte van zijn eerdere werk, bevat dit album meer hiphopinvloeden. Control begint erg sterk en als luisteraar word je direct in de stemmige, dramatische en beetje dromerige sfeer van Fyfe meegezogen. Op de een of andere manier blijkt de combinatie van de elektronische en de akoestische instrumenten met de kalme en bijna falsettostem van Paul in de midtempo nummers erg goed te werken. Het hoogtepunt komt al bij het derde nummer ‘Solace’, waarin de bijna vals klinkende gitaar de emotie van het nummer extra weet te versterken. Het daaropvolgende nummer ‘Polyethene Love’ is eveneens een hoogtepunt en is tevens het meest dansbare liedje van de plaat. Iets verder op de plaat wordt de magie iets minder en is op het nummer ‘Lies Pt II‘, waarin sprake is van een zeer minimale instrumentale ondersteuning, wel duidelijk dat de stem van de zanger erg fragiel en mager is. Ook zijn de composities dan iets minder sterk en valt de artiest een beetje in herhaling.
Toch weet Fyfe zich op het einde van de plaat weer goed te herpakken en volgen weer een aantal sterkere nummers. Zo voegen de dubstep-achtige klanken een spannend element toe in ‘Veins’, transformeert het nummer ’St Tropez’ zich van een bijna luchtig Beatles-achtig nummer met liefelijke trompetten tot een donkere wolk vanwege de zware saxofoonklanken en eindigt het licht chaotische ’Control’ in een evenwichtige harmonie.
Uit de teksten blijkt wel dat Paul niet valt te scharen onder de standaard begin twintigers. Want waar artiesten van die leeftijd nogal eens zingen over een onbezonnen leven van ontluikende liefdes, gebroken harten, uitgaan en dagelijkse ergernissen, gaat hij een aantal stappen verder in zijn analyses en weerspiegelingen. De rode draad op de plaat vormt de behoefte en de pogingen om het leven in al haar facetten te beheersen. Fyfe concludeert echter dat naarmate je harder je best doet, het resultaat steeds slechter uitpakt. De vrolijke kleuren op het gezicht van Paul op de albumhoes komen dan ook niet geheel overeen met de melancholische teksten.
Met Control heeft Fyfe wederom aangetoond mooie liedjes te kunnen schrijven. Het resultaat is een sfeervolle en stemmige plaat, die perfect geschikt is om ‘s avonds bij weg te dromen. Met een iets uitgebreider instrumentale kleurenpalet zou het album echter nog interessanter zijn geworden dan dat het nu al is.
.jpg)
The Sidekicks - Runners In The Nerved WorldSoms zegt een label meer dan een bandnaam. Epitaph is nogal een grote naam...
.jpg)
Loes Swinkels - Nothing As I Know Een talent van eigen bodem staat op. Wat ooit begon als het schrijven van...