2015-04-03
New Jersey, de thuishaven van artiesten als Bruce Springsteen en Bon Jovi. Een stad vol hardwerkende mannen die ’s avonds hun gitaar erbij pakken en liedjes schrijven over het harde leven aan de haven en al sinds de middelbare school hetzelfde meisje hebben. Meezing-refreinen, vuisten de lucht in en stoere tranen, het hoort er allemaal bij. Waar New Jersey echter ook in uitblinkt, maar minder bekend mee is geworden, is de New Brunswick punkscene. Een grote community met dagelijkse keldershows en open mic-avonden. Aan het hoofd van deze scene staan de Screaming Females. De band van frontvrouw Marissa Paternoster is één van de grootste gitaarmonsters van Amerika en hoopt met Rose Mountain nu ook eens een groter publiek te bereiken. Het levert een dijk van een plaat op.Van origine is Screaming Females dus een punkband, maar als je dat niet van tevoren wist zou je het naar aanleiding van Rose Mountain ook niet direct raden. De band verlegt de aandacht naar vele andere genres, van alternatieve rock (‘Triumph’, ‘Criminal Image’) naar metal (de eerste helft van het titelnummer) en weer door naar powerpop (‘Wishing Well’, ‘Hopeless’ en de tweede helft van het titelnummer). Dat het album toch als een geheel klinkt is te wijten aan het talent van de frontvrouw, Paternoster pakt het beste van al deze genres en smelt ze samen met haar overweldigende stemgeluid en virtuoze gitaarspel. Met ‘Hopeless’ bewijst ze ook nog eens dat ze overeind blijft als de muur van geluid om haar heen wegvalt en ze het maar stem en teksten moet redden. De emotionele hartstocht van het refrein zorgt zelfs voor één van de mooiste momenten van de plaat.
Dit kan misschien klinken alsof het album een stuk rustiger is dan de voorgaande vijf platen van deze band, maar niets is minder waar. Bassist King Mike en drummer Jarrett Dougherty moeten nog steeds regelmatig alle zeilen bijzetten om niet weggeblazen te worden door het panische tempo waarin Paternoster de dijken van riffs uit haar gitaar tovert. ‘Empty Head’ en ‘Ripe’ laten de luisteraar al vroeg naar adem happen, ‘Triumph’ en ‘Criminal Image’ doen hetzelfde voor het albumslot. De karakteristieke collectie bloedspetters op de gitaar van Paternoster zal vast weer uitgebreid zijn tijdens het maken van ‘Rose Mountain’.
Er zijn teveel hoogtepunten op deze plaat om ze allemaal te benoemen, daarnaast zou het droge oprakelen van al deze momenten het geheel teniet doen. 2015 lijkt het jaar te worden waarin de Screaming Females eindelijk uit de schaduw van hun eigen scene stappen en de grote podia gaan beklimmen. Het zou meer dan verdiend zijn, Rose Mountain hoort bij het beste wat 2015 tot nu toe te bieden heeft.
.jpg)
Close Talker - FluxOnlangs stonden ze nog te spelen op showcasefestival South By Southwest...
.jpg)
The Elwins - Play Keeps Een broeierige zomerdag in juli: bikinibabe aan je schouder, surfboard onder...