2015-04-14
‘Gliss riffer’ verwijst naar de manipulatie van lussen van gelaagde glissando. Glissando is het glijden van de ene toon naar de andere op muziekinstrumenten. Dan Deacon heeft zijn nieuwste album vernoemt naar zijn eigen kenmerkende muzikale stijl. Naar eigen zeggen vond Daniel Deacon het noodzakelijk om de totstandkoming van het nieuwe album te simplificeren. In zijn muziek is dat echter niet terug te horen. De Amerikaan heeft een hemelsbreed scala aan ideeën en elementen proberen te verzamelen. Dat levert een boeiende luisterervaring op, maar is ook vaak lastig te volgen. Deacons muziek bevat een bepaalde weirdness die bijvoorbeeld ook terug te vinden is bij Animal Collective. Op Gliss Riffer gaat de Amerikaanse artiest weinig subtiel te werk en schiet hij qua muziek alle kanten op. Afgekapte vocalen die door elkaar lopen worden ondersteund door loops en tientallen verschillende muziekinstrumenten, waarbij de piano het vaakst terugkeert. De meeste nummers verzanden in een chaotische brei waar onderscheid tussen de verschillende muzikale componenten steeds moeilijker wordt. Het geheel heeft zeker een energieke en vooral vrolijke ondertoon, maar voelt ook vaak aan alsof de nummers onderling in diverse stukjes zijn gekapt. Dan Deacon staat erom bekend dat zijn muziek soms absurde composities bevat en daar is Gliss Riffer dan ook een perfect voorbeeld van. Een beetje gas terug zou de luisteraar echter niet slecht uitkomen. Ruimte om even op adem te komen is er namelijk niet. Op zijn vorige plaat America is een bombastische aanpak ook terug te horen, maar hier wist hij een stuk beter het overzicht te bewaren.
Wellicht komt de energie uit Deacons muziek in een live-uitvoering beter tot zijn recht. De Amerikaan staat erom bekend dat zijn shows een hoge interactie met het publiek vereisen waarbij de performance een zeer belangrijk onderdeel is. Zonder die interactie, wanneer de luisteraar de plaat gewoon opzet is de muziek erg all over the place. Een aantal prachtige componenten, zoals het pianostuk ten einde van het nummer ‘Learning To Relax’ raken vertroebeld in het geheel en bovendien is er van relaxen weinig sprake. Dat is meteen te horen bij het volgende nummer ‘Take It To The Max’ waarin hij weer in een stroomversnelling schiet. Deacon weet zijn nummers in ieder geval wel toepasselijke titels mee te geven.
Je kunt horen dat Deacon een bepaalde visie heeft. Het maken van opgewekte en diverse muziek die een bepaalde creativiteit en onafhankelijkheid uitstraalt. Het is jammer dat zijn aanpak die visie enigszins laat stranden. Creatief is het zeker, opgewekt ook, maar het zijn voornamelijk losse stukjes die niet helemaal lekker willen binden. Afsluiter ‘Steely Blues’ is een uitzondering op het geheel. Vakkundig opgebouwd en ingetogen sluit Deacon zijn album af. De rust is wedergekeerd, de vraag is alleen nu of hij deze beheerstheid op zijn volgende plaat wel weet te vinden. Gebaseerd op zijn vorige platen zou dat namelijk wel moeten kunnen.
.jpg)
Tessa Belinfante - Tessa Belinfante EP Tessa Belinfante is onder het grote publiek in Nederland bekend van haar...
.jpg)
Southern - Southern EP Het gaat goed met het Ierse duo Southern . Tenminste, in het Verenigd...