2015-03-22
Een nieuwe Bob Dylan. Er gaan al jaren even zoveel wenkbrauwen omhoog als voeten van de grond bij het horen van het feit dat de man wéér met iets nieuws komt. Vijftig procent jubelt, de rest laat het koud of wordt al chagrijnig bij de gedachte dat ze daar iets mee moeten. Want het blijkt elke keer weer opnieuw: Je kunt als liefhebber niet zomaar een hekel aan een nieuwe plaat van Dylan hebben. Een fan zal, in het gezelschap van gelijkgestemden, elke ronde opnieuw moeten verklaren wat er goed, dan wel slecht is aan zijn laatste kunstje. Iedereen weet dat hij niet meer kan zingen. Tegelijkertijd weet stiekem ook iedereen dat hij nog steeds messcherpe albums uitbrengt, die helemaal niet onder doen voor zijn ‘meesterwerken’ (die volgens velen toch al enkele decennia geleden het levenslicht zagen). Het blijft een mysterie, onze Dylan. Je moet het hem nageven: Het is oprecht knap dat je na 35 albums nog steeds zo veel mensen zó glazig kan laten kijken als hij weer eens een interviewtje geeft.Anno 2015 kiest Bob Dylan met Shadows In The Night voor meerdere vliegen in één klap.
De verrassing was groot toen hij aankondigde een coverplaat op te nemen met nummers van niemand minder dan Frank Sinatra. De gedachte! Deze oude kraai aan de haal met swing/croon-krakers van misschien wel de zuiverst zingende man van de twintigste eeuw? Ja dus. Dylan ‘doet’ Sinatra. En hoe.
Zodoende gingen de monden nog wat verder open toen bleek dat Dr. Bob nog wel degelijk kan zingen. Vanaf opener ‘I’m A Fool To Want You’ tot afsluiter ‘That Lucky Old Sun’ word je opgeslokt door de ontspannen manier waarop Dylan je dwingt te luisteren naar zijn interpretatie van de fifties. De overstuurde kopersecties hebben samen met de schelle strijkkwartetten plaatsgemaakt voor een zeer smooth geluid gebaseerd op een subtiele baspartij, ondersteund door een pedal steel gitaar. En dus die stem. De (her)ontdekking van een verstaanbare Dylan is zo euforisch dat dit feit op zich al genoeg lijkt om als luisteraar alle tien de tracks in extase uit te zitten.Bovendien brengt hij de liedjes zo precies en vol overgave dat het lijkt of hij net zo veel van zijn ziel en zaligheid in deze nummers kwijt kan als in zijn eigen werk.
Thematisch leunt de tracklist zoals veel albums van artiesten in een laat stadium van hun carrière, op gemiste kansen, spijt en het onvermijdelijke omkijken naar grote liefdes. (En het daarbij horende harte zeer). Zo lijkt zelfs de gekozen volgorde van de nummers een verhaal vertellen. Koren op de molen voor de trouwe volgers van het enigma dat Dylan heet. Er zijn mensen die vinden dat het hele ‘mysterieuze’rond zijn persoon zo langzamerhand irritant begint te worden. Er zijn mensen die niks liever doen dan eindeloos mijmeren. Zoals bij alle Dylan albums geldt, god-zij-dank, ook hier weer Love it, or leave it. Feit blijft dat dit wonderschone Shadows In The Night op alle fronten naadloos aansluit bij zijn schitterende oeuvre.
Joe madman & The Sidewalkers - The Call Of JoeDat het bereiken van de halve finales in de Grote Prijs van Nederland enkele...
Xavier Rudd & the United Nations - Nanna Als Xavier Rudd weer met een nieuw album komt, dan weet je dat het voorjaar...