2015-03-28
Een reüniealbum, dat moet je als band ook maar willen. Onrealistisch hoge verwachtingen zijn standaard, de oude magie van vroeger moet met pijn en moeite weer opgegraven worden en natuurlijk hangt de donkere wolk van de breakup nog als een sluier over de procedure. Voor Nederlands beroemdste en beruchtste funkband Gotcha! is dit niet anders. Sterker nog, de ruzies tussen de bandleden zijn door de jaren heen meer in het nieuws geweest dan de band zelf. Na dertien jaar besluiten ze, zonder founding member Robadope Ro maar wél met E1 Ten, toch weer de draad op te pakken en een gooi te doen naar het podium van weleer. Back To The Moon weet veel valkuilen te ontwijken, maar overtuigd toch niet helemaal. Om te beginnen is het belangrijk om te stellen dat Gotcha! niet meer dezelfde band is als vroeger. De leden hebben allemaal ervaring opgedaan in andere bands (onder andere Jah6 en Beef ) en zijn natuurlijk ook gewoon dertien jaar ouder geworden. De term ‘partyband’, vroeger nog wel eens als een lomp stempel op Gotcha! geplakt, kan definitief de koelkast in. De heren zijn gesetteld en voelen meer voor liedjes als ‘Love Forever’ en ‘Peace’ dan voor ‘Je moet je bek houwe’. De afwezigheid van Robadope Ro zal hier ook debet aan zijn, de zachte klanken van nieuwe zangeres Nyjolene Grey sluiten weliswaar goed aan bij de vibe van Back To The Moon maar in combinatie met de pijnloze teksten en het gebrek aan agressiviteit in de vocale diensten van E1 Ten is het de eerste helft van de plaat een bijna slaapverwekkende bedoeling. ‘Love Forever’ en ‘Heartbeat’, het zijn geen songtitels waar je als Gotcha!-fan heel warm van wordt.
Het is juist wanneer Gotcha! Op Back To The Moon wat risico’s gaat nemen het interessant wordt. ‘No Robot’ (met Joshua Nolet van Chef’ Special) heeft een pulserende disco-beat als fundament waar samples, vocoders, gitaren en stembandacrobatieken vervolgens een toren van een nummer omheen bouwen. ‘Crystal Clear’ geeft Grey eindelijk de kans haar waarde te tonen door een fijne één-twee aan te gaan met Ten. ‘Re-Entry’ is één grote heen-en-weer show tussen alle MC’s, met bovendien een heerlijke saxriff als toetje.
Het zijn deze tracks die het vermoeden wekken dat dit weliswaar nog niet de plaat is die kan opboksen tegen albums als Gotcha! Gotcha! Gotcha! maar dat ze in de toekomst zomaar weer eens de topvorm terug zouden kunnen vinden. Licht teleurstellend dus, maar gebaseerd op het tweede helft van de plaat, ook zeer hoopgevend.
Herman Brock Jr. - The Old WorldDat het genre bluegrass in Nederland maar door een kleine groep zeer...
AlascA - Prospero Met de komst van hun nieuwe album Prospero is de van oorsprong Nederlandse...