2015-05-01
Die jongens van Peace zijn een stel blije mensen. Op hun eerste album waren ze In Love en vibeden ze so hard met aanstekelijke uptempo indiepop, met ‘Bloodshake’ als vaandeldrager van positiviteit. Nu zijn Harry ‘Harrison’ Koisser en consorten terug voor de moeilijke tweede, en wat blijkt? Wederom weinig wolken aan de lucht bij de pacifisten uit Worcester: de nieuwe plaat heet Happy People en heeft een knalgele cover met felle blauwe elementen.Is het dan allemaal hetzelfde gebleven met Peace? De hoes en de titel doen het aanvankelijk wel vermoeden, maar Peace blijkt meer dan die zoveelste Britse band met een handjevol indieknallers. Op de wat naïeve albumopener ‘O You’ probeert Koisser de wereld nog te verbeteren: ”I’m just trying to change the world that you live in / Trying to make it better for your children”, maar Happy People blijkt naast een brokje vrolijkheid en naïviteit ook een behoorlijk reflectief en muzikaal sterk album. Zo is de tekst van ‘Money’, de hitsingle en allerbeste track van Happy People misschien wel de beste die Koisser ooit schreef (”Welcome little teethers / Welcome to a World / Where Bitcoins pay for beatings / And diamonds pay for girls” kan in het rijtje fenomenale binnenkomers). En zie dat refreintje van ‘Lost On Me’ maar eens uit je hoofd te krijgen.
Alles is op deze tweede Peace grootser, uitgebreider en gedurfder dan op debuutplaat In Love: op bijna iedere track zijn strijkers en blazers, achtergrondkoortjes en extra percussie toegevoegd om de songs diepte te geven. Altijd spannend met bands die dit experiment uitvoeren, maar bij Peace werkt het. De band is op Happy People gegroeid in geluid en teksten, zonder de eigen sound van exotisch klinkende gitaren, goede riffs en prominente vocalen uit het oog te verliezen. Nieuwe paden worden vrijgemaakt en goed geplaveid, zoals in de psychedelische klinkende afsluiter ‘World Pleasure’, met een soulvolle riff die niet alleen de fans van het genre, maar ook funkliefhebbers kan bekoren.
Peace laat op deze moeilijke tweede vooral graag horen wat het in huis heeft op creatief gebied en dan mag er ook wel eens een minder geslaagd probeerseltje bij zitten: een ballad als ‘Someday’, die veel te veel als het huilerige broertje van ‘High and Dry’ van Radiohead klinkt, kon beter door Thom Yorke of Noel Gallagher gemaakt worden. Als je dan eens wat flinke tranen wil laten, doe het dan zoals op ‘Under The Moon’: een uitstekende zwijmelplaat in zesachtste vol van schaamte, melancholie en lichte zelfhaat.
Happy People is een ambitieuze showcase in een doosje voor Peace, maar schiet daardoor ook alle kanten op. Als de keuzes zo gedurfd en de songs zo sterk zijn als op Happy People, kan dat deze band niet kwalijk genomen worden. Peace verdient met een goede tweede plaat als deze ook in de rest van Europa een grote doorbraak. Spread your happiness this summer, Peace!
Raketkanon - RKTKN#2Zo’n tweeënhalf jaar geleden debuteerde het Belgische Raketkanon met het...
Herman Brock Jr. - The Old World Dat het genre bluegrass in Nederland maar door een kleine groep zeer...