Vessels gaat te werk zoals het een voormalige postrockband betaamt. De nummers worden laag voor laag opgebouwd, waarbij zowel de complexiteit als de dynamiek veelal in een stijgende lijn zit. Er is op momenten echter minder nauwkeurig te werk gegaan dan deze insteek nodig heeft. Het al luid beginnende ‘Attica’ komt wat dat betreft het slechtste uit de verf. Hoewel de geluiden voortdurend aanzwellen en er zo in potentie een mooi klankpalet ontstaat, wordt het resultaat ontsierd door dof gedreun of een al veel te vaak gebruikte handclapbeat.
‘Elliptic’ is een soort tegenpool van ‘Attica’. Ook dit nummer vangt aan met een staccato beat, maar deze verdwijnt meer en meer naar de achtergrond. Wat overblijft is uiterst relaxte clubmuziek met allerlei fraaie, op zichzelf staande synthlijnen. Bepaalde onderdelen vallen de eerste keer op, anderen hebben meer tijd nodig om ontdekt te worden. De constante stroom van synthmelodieën die op den duur domineert, is één van de hoogtepunten van Dilate.
‘Elliptic’ legt het echter af tegen afsluiter ‘On Your Own Ten Toes’. Al het goede van Vessels na de koerswijziging komt samen: een keur aan lagen en klanken die op het juiste moment naar voren komen, om vervolgens ruimte te creëren voor het volgende element. Vessels mag het dan vooralsnog qua brille afleggen tegen acts als Four Tet en Jon Hopkins, dat neemt niet weg dat Dilate naast een gedurfde zet een mooie eerste stap in de spannende elektronica is. Vessels is dan ook zeker nog niet toe aan een volgende ommezwaai.
Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.Eind 2013 stonden de Nederlandse kranten er vol mee: een Rotterdamse vrouw...
The Minus 5 - Dungeon Golds Scott McCaughey vond het een goed idee om een groep op te richten die per...