Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase. Recensie op Podiuminfo

2015-03-13 Eind 2013 stonden de Nederlandse kranten er vol mee: een Rotterdamse vrouw die tien jaar dood in haar huis lag. Na de eerste shock werd de vraag opgeroepen hoe dit mogelijk was. Hadden de buren dan niets gemerkt? Een soortgelijk voorval in Engeland liet Steven Wilson maar niet los. Het stoffelijk overschot van de 38-jarige Joyce Vincent werd in 2006, na vermoedelijk meer dan twee jaar, aangetroffen. Ook door het hoofd van voormalig Porcupine Tree-opperhoofd Wilson spookten vele vragen, waarvan de belangrijkste was: wat zegt dit over de maatschappij waarin we leven? Hand. Cannot. Erase. is Wilson`s antwoord.

De door Katherine Begley uitgesproken woorden van de hoofdpersoon van het album in ‘Perfect Life’ zijn intrigerend. Ze vertelt over een pleegzus, met wie ze gedurende korte tijd een goede relatie had. Na een paar maanden verdween de pleegzus, geen concrete herinneringen achterlatend. Dit vreemde verhaal wordt door Wilson vervolgd: ‘‘We have got the perfect life’’. Het is een tragisch verhaal over de onlosmakelijke verbinding tussen herinneren en vergeten. We hebben zelf geen grip op wie of wat we ons herinneren, met alle gevolgen van dien.

Hand. Cannot. Erase. gaat niet over het verhaal van Joyce Vincent, het is erop gebaseerd. Dat geeft Wilson volop de ruimte, en die benut hij. Met lange muzikale passages en instrumentale nummers bewijzen Wilson en consorten dat het concept geen blok aan het been is geweest. Pop en progrock wisselen elkaar af op dit bijzonder veelzijdige album. In ‘3 Years Older’ volgen stevige passages de rustige coupletten op. De grote band rond Wilson heeft veel afwisseling tot gevolg, waarbij ieder instrument volledig wordt benut. Het rijke drumwerk is slechts één van de vele voorbeelden.

Het dramatische verhaal, met teksten die bij veel andere artiesten kitscherig aan zouden doen, is in goede handen bij Wilson. Zowel met de muzikale omlijsting als met zijn vocalen weet hij de gevoelige snaar te raken. ‘Routine’ is een achtbaan van allerlei soorten ritmes en melodieën. De akoestische gitaar vormt een solide basis, gitarist Guthrie Govan mag op den duur los en de bijdrage van de Israëlische zangeres Ninet Tayeb is de kers op de taart.

Met Hand. Cannot. Erase. laat Wilson horen dat zijn muzikale ideeën na al die jaren nog niet zijn opgedroogd. Wat heet, het album is zonder meer het beste werk dat hij onder zijn eigen naam heeft uitgebracht. De combinatie van elektronica met klassieke instrumenten in ‘Ancestral’ pakt fantastisch uit. Net als ‘Routine’ is het een uiterst avontuurlijk nummer, waarbij de strijkers voor veel dynamiek zorgen en er aan het einde ruimte is om groots uit te pakken. Wilson heeft zijn kritiek op een samenleving met meer verplichtingen dan een mens lief is, op spectaculair goede wijze weten te verpakken

Recensent:Jasper Klomp Artiest:Steven Wilson Label:Bertus