Idlewild - Everything Ever Written Recensie op Podiuminfo

2015-03-31 Kleine jongens worden groot, en opgroeien is onvermijdelijk. Dat geldt ook voor Idlewild, de Schotse band die al ruim twintig jaar meedraait. Ze staan bekend om hun energieke rock die meer dan eens behoorlijk pittig uit de hoek kan komen. In 2009 kondigden ze aan er een pauze tegen aan te gooien, maar met hun nieuwe en zevende album Everything Ever Written zijn ze weer helemaal terug. Wat meteen opvalt is dat deze jeugdige energie uit bijvoorbeeld nummers als ‘A Modern Way Of Letting Go’ of ‘When I Argue I See Shapes’ helemaal weg is en plaats gemaakt heeft voor een volwassen sound. Een geluid waar wel vroeger al naar gehint werd met ‘American English’ en ‘El Capitan’, maar nu op een volledig album is toegepast.

Op het nieuwe materiaal ligt een hele sterke nadruk op folk en Americana, iets wat niet geheel toevallig te maken zal hebben met de solouitlatingen van zanger Roddy Woomble. Sinds Idlewild er in 2009 een rem op gezet heeft, heeft Woomble zich gestort op het folky genre en heeft deze stijl uiteindelijk weer meegenomen naar deze band. Het is flink slikken voor de die hard fans, die zich natuurlijk helemaal konden vinden in de power en emotie die voorheen achter het gitaargeweld schuil ging. Dat kan zelfs gezien worden als de grote afknapper voor velen, want nergens op deze plaat slaat diezelfde vonk nog over. ‘Collect Yourself’ en ‘On Another Planet’ komen hierbij nog het dichtste in de buurt met wat steviger gitaarspel, maar de vlam in de pan blijft bespaard.

Vergeleken met het oude werk is het erg zoetjes van aard, wat meer terughoudend, waarbij ze alle tijd nemen voor de muziek. Wie zelfs met een half oor luistert, meent Frank Turner te horen, gefuseerd met Michael Stipe van R.E.M. Het mag gezegd worden dat ze deze stap overigens wel met volle overtuiging en zelfvertrouwen zetten. Nergens komt het gemaakt over en weten ze er zelfs een flink repertoire aan instrumenten bij te betrekken. In ‘Come On Ghost’ hebben ze een saxofoon gestopt en ‘So Many Things Decide’ is voorzien van een krakend orgel, zacht geplukte snaren en betoverende violen. ‘All Things Different’ voelt aan als een mix van jazz en country, terwijl ‘Like A Clown’ weer typisch iets is wat het goed zou doen op een lange zanderige weg door de woestijn.

Grote verrassingen blijven tot het einde bespaart met de pianotrack ‘Utopia’, waar veel fans allicht toch de grens trekken. Tekstueel voelt Everything Ever Written wel vertrouwd aan, waarbij Roddy Woomble nog altijd blijft fascineren met de manier waarop hij op een poëtische wijze toch heel direct kan zijn. Iets wat bijvoorbeeld al blijkt uit de keuze van titels. Toch kan dit er niet voor zorgen dat je het hele album lang wacht op die ene uitspatting van energie, die maar niet komt. In dat opzicht valt niets anders te concluderen dan dat deze comeback na vijf jaar toch teleurstelt.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Idlewild Label:Innovative Leisure