2015-04-11
Bizar maar waar, op de releasedag van Blaster wordt door Scott Weiland op zijn Facebook pagina bekend gemaakt dat Jeremy Brown, de gitarist van The Wildabouts, op 34-jarige leeftijd is overleden. Hij was verantwoordelijk voor het bedenken van de meeste gitaarpartijen op deze plaat, en werkte al zeven jaar samen met Scott. Dit werpt natuurlijk een gitzwarte schaduw over de gehele release.Scott Weiland maakte reeds in de jaren negentig furore als frontman van Stone Temple Pilots en in de jaren erna als zanger van Velvet Revolver. Helaas is hij in drie decennia als artiest ook vaak in het nieuws geweest door zijn drugsproblemen en aanvaringen met justitie. Hij is echter een begenadigd zanger en frontman, vaak chaotisch en extravagant tijdens liveshows. De leden van The Wildabouts zijn al jaren een vaste waarde als begeleidingsgroep voor Scott. Het is een echt bandalbum geworden volgens de zanger, vandaar dat Scott Weiland & The Wildabouts nu eindelijk hun debuut Blaster uitbrengen.
Bij het luisteren van de plaat valt meteen de kwaliteit van de band op. Ze tillen het geheel samen naar een hoger niveau. Verwacht geen ingewikkelde drumbreaks of ellenlange gitaarsolo’s, maar wel een goed klinkend en gevarieerd geheel. Het zijn de songs die centraal staan op Blaster, wat is uitgebracht door Softdrive Records, Weiland’s eigen platenlabel.
De midtempo openingstrack ‘Modzilla’ mag er zijn en wordt gevolgd door ‘Way She Moves’. Een heerlijk laid-back nummer, met aanstekelijk "Doo doo doo" koortje en een sterk middenstuk. ‘Hotel Rio’ behoort tot een van de betere songs van het album. De zangmelodie in het refrein blijft enorm hangen. ‘Amethyst’ is een puike rocktrack met Scott’s typerende vocalen. Hetzelfde geldt voor ‘White Lightning’, een song die neigt naar het vroegere werk van Weiland. Een mooi gezongen refrein en een geweldig meeslepend middenstuk maakt ‘Blue Eyes’ eveneens tot een van de favorieten. Het 2:45 minuten klokkende ‘Bleed Out’ is qua feel en duur een knallende punksong. Een stuwend jaren zeventig gevoel in de verrassende track ‘Youth Quake’ doet denken aan The Clash. Een wat vreemde eend in de bijt is ‘Beach Pop’. Het nummer klinkt gedateerd, ook door het gebruik van de toetsen, en overtuigt daardoor niet. Enigszins opvallend is de cover ‘20th Century Boy’ van T. Rex. Het wordt goed gebracht, ook qua zang, maar het ligt wel erg dicht bij het origineel. Te dicht. Daardoor een te veilige keuze. De enige ballad en afsluiter van dit nieuwe album is het muzikaal en tekstueel knap in elkaar stekende ‘Circles’: "How we wish we could just run away and leave it all behind".
Scott Weiland bewijst met Blaster dat hij het zonder Stone Temple Pilots en Velvet Revolver prima af kan. Met een band als The Wildabouts kan de toekomst niet meer stuk. Hoewel, hopelijk komen ze het enorme gemis van Jeremy Brown te boven…
.jpg)
Bachman - Heavy BluesRandy Bachman mag gerust een legende genoemd worden. De zanger en gitarist...
.jpg)
Kendrick Lamar - To Pimp A Butterfly Het onverwacht uitbrengen van een nieuw album is inmiddels een veelgebruikt...