The Prodigy - The Day Is My Enemy Recensie op Podiuminfo

2015-05-05 In de jaren negentig was The Prodigy één van de meest vernieuwende en populaire dance-acts van het decennium. De eerste succesjaren werden gemarkeerd door een drietal steengoede albums (Experience, Music For The Jilted Generation en The Fat Of The Land) waarna het vertrek van rapper Leeroy en een geflopte plaat uit 2004 voor een tijkering leken te zorgen. Na het gematigd positief ontvangen Invaders Must Die uit 2009 bleef het wederom lang stil, met sporadische liveoptredens tussen de bedrijven (lees: pauze) door. Ooit jonge nineties-ravers, inmiddels wisselvallig succesvolle middenveertigers, leek het onzeker of de band nog wel een toekomst zou hebben. Begin dit jaar maakte Howlett bekend dat er een zesde plaat aan zou komen, die “vernieuwend maar agressief” zou gaan worden. Wordt The Day Is My Enemy door de veelbelovende anekdotes van Howlett dan toch de Prodigy-comeback waar het publiek op hoopt?

Het antwoord neigt na een aantal luisterbeurten naar een duidelijk nee: er schort nog genoeg aan de zesde Prodigy om deze een volwaardige return naar kwaliteit en succes te noemen. De plaat begint sterk: het titelnummer, gedragen door harde beats en de repetitieve tekstregel ”The day is my enemy / The night is my friend” is een hedendaagse update van Prodigy-klassieker ‘Poison’, zonder te klinken als een herhaling van het reeds gedane werk. Eerste single ‘Nasty’ is het brutale kindje van de klas: het irritante, met opzetout of key melodietje blijkt precies in de stijl van de band te passen en is, ook al is het zeker niet hun beste werk, een treffer. ‘Ibiza’, een samenwerking met de opkomende rapformatie Sleaford Mods, spuwt kritiek naar de vlakke EDM-wegwerpcultuur van het uitgaanseiland en representeert waar The Prodigy voor staat: no-nonsense, weinig commercie en gewoon doen waar je plezier in hebt. Toch blijft de teller van goede songs op drie staan op The Day Is My Enemy.

De rest van het album is dan wel agressief, maar vaak omdat het volgens het image en de principes van de band moet en dat maakt The Day Is My Enemy middelmatig en geforceerd. Oké, ‘Destroy’ blijkt met zijn Belgische nineties rave-synthesizers een harde dansvloerknaller, maar is te langgerekt en vlak om vijf minuten leuk te blijven: simpelweg een benedenmaats trucje voor een band die eerder zoveel heeft laten zien. Een dieptepunt wordt bereikt wanneer we in ‘Get Your Fight On’ exact dezelfde ritmesample horen die Howlett gebruikte in ‘Take Me To The Hospital’.

Door al haar principes is The Prodigy soms te narrow minded om het overduidelijke te zien: deze band herhaalt zichzelf. Een klassiek album integraal live spelen (waar Underworld recent nog uitstekend vanaf kwam) of op een andere manier terugkijken willen Howlett en consorten absoluut niet. En op liveshows kun je als band, zeker met dit nieuwe materiaal op zak, niet eeuwig voortborduren. Misschien is creatieve hulp van talentvolle muzikanten of een conceptalbum dat wél vasthoudt aan de sound van toen een goed toekomstplan. Of misschien toch maar stoppen voordat het wonderkind publiekelijk een pijnlijke dood gaat sterven.

Recensent:Dave Coenen Artiest:The Prodigy Label:Cooking Vinyl Records