Elk nummer op Darling... It’s Too Late wordt afgewisseld met een instrumentaal tussendoortje, een soort swingend wachtdeuntje dat doet denken aan zwart-wit televisieseries uit de jaren ’60. De gezongen nummers zijn wat minder pastiche, inventieve effecten zoals de gesamplede dierengeluiden op ‘Jungle Love’ geven sommige nummers net dat moderne randje wat verijdelt dat een luisteraar helemaal de tijdmachine ingezogen wordt. Nummers die dit missen, zoals ‘Mr. Rebel’, een cover van de band Eddie & The Showmen, gaat erin als een blik Red Bull. De band specialiseert zich sowieso in energieke nummers die snel voorbijschieten en eigenlijk alweer klaar zijn voor je er erg in hebt. Dit is zowel het grootste voordeel als het grootste nadeel van de plaat.
Guantanamo Baywatch komt in interviews eigenlijk precies over zoals je verwacht. Zonder een duidelijk plan of een duidelijk doel zijn ze muziek gaan maken omdat de naam ze leuk leek. Bassist Chevelle Wiseman had zelfs nog nooit een bas aangeraakt voor de eerste repetitie. Op zich niks mis mee natuurlijk (Wiseman is inmiddels een meer dan geschikt bassist) maar het album heeft wel last van een wat onderontwikkelde sfeer. Nummer als ‘Beat Has Changed’, ‘Boy Like Me’ en ‘Too Late’ klinken eigenlijk allemaal hetzelfde, meer odes aan hun helden dan muziek met een eigen identiteit.
Ben je fan van Black Lips of The Sonics en kun je wel een album gebruiken om tijdens barbecues in de tuin te draaien dan is Darling... It’s Too Late een uitstekende plaat. Om echt interessant te blijven voor langere tijd zal Guantanamo Baywatch toch wat meer onderscheidende eigenschappen moeten ontwikkelen. De naam is uniek, nu de muziek nog.
Unknown Mortal Orchestra - Multi-LoveZe zijn in amper vier jaar tijd uitgegroeid tot één van de meest interessante...
Templo Diez - Constellations Templo Diez opereert al sinds het begin van het millennium aan de periferie...