God Damn - Vultures Recensie op Podiuminfo

2015-05-19 Vorig jaar bracht het rockende duo genaamd God Damn de single ‘Shoe Prints In The Dust’ uit, waarbij we al een voorproefje kregen van wat ze samen te bieden hebben. Voor die tijd hadden ze al een sterke livereputatie opgebouwd, dus de bom mag nu officieel ontploffen nu ze ook hun eerste album Vultures hebben uitgebracht. De vergelijking werd voorheen al gemaakt met Nirvana en die is ook onmiskenbaar. Overstuurde gitaren, waar meer dan eens een effect overheen gegooid wordt en de zang van, tevens gitarist, Thom Edward dat een vals en lichtelijk zeurderig toontje kent. Zelfs als de muziek in goede banen lijkt te gaan, vindt de band altijd wel een manier om je te verrassen en uit de bocht te vliegen. Dat zijn die momentjes waarbij ze hun naam waarmaken.

Rockende tweetallen zijn vandaag de dag hot en er zijn er gemakkelijk verschillenden op te noemen die reeds goed op weg zijn: The White Stripes, The Black Keys, Royal Blood, Death From Above 1979 en Blood Red Shoes. Geen van allen kunnen echter tippen aan de dynamiek van God Damn. Het is onvoorstelbaar wat deze formatie voor elkaar kan krijgen wat betreft muzikaal geweld. Met de single wisten ze vorig jaar aan de hand van ‘Shoe Prints In The Dust’ en ‘It’s A Pity’ al horen met gemak twee verschillende tracks te kunnen fabriceren. Met Vultures laten ze horen dat het een absoluut fluitje van een cent is om een album met dertien nummers te vullen die stuk voor stuk hun eigen identiteit hebben. Wat overigens niet betekent dat ze zich er gemakkelijk van hebben afgemaakt.

Wat bijvoorbeeld te denken van het gigantische en bombastische ‘Skeleton’, waarbij een akoestische sessie tussentijds wordt onderbroken door een muur van gitaargedonder. De track duurt ruim negen minuten, maar weet je de hele tijd aan de speaker gekluisterd te houden vanwege een beangstigend en bekruipend gevoel. Zelfs de stilte aan het einde vormt een heus onderdeel van de sound. Die plotsklaps onderbroken wordt door het kortere en instrumentale ‘The Cut’, waarmee ze zelfs richting metal neigen.

‘Sullen Fun’ is uiteindelijk een volledig akoestische afsluiter, die alles even laat bezinken, om vervolgens de plaat weer van vooraf aan te laten beginnen. De eerdergenoemde single staat er ook op, ‘It’s A Pity’ dan weer niet, maar hiervoor is het duistere ‘We Don’t Like You’ in de plaats gekomen. ‘When The Wind Blows’ opent het geheel met een stevig tempo, waarbij ze doen denken aan Zico Chain. Met ‘Silver Spooned’ komen ze behoorlijk dicht in de buurt van een blauwdruk voor een Nirvana-song. Een simpel clean gitaarlijntje vormt de intro waarna de distortion snel volgt. Noem het grunge, noem het Nirvana, noem het een alternatieve versie van The Black Keys, noem het post-punk, maar noem Vultures vooral een spannende en experimentele plaat die God Damn op veel plaatsen zal brengen.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:God Damn Label:One Little Indian Ltd