Josh Rouse - The Embers Of Time Recensie op Podiuminfo

2015-05-21 ”Some days I’m golden, other days I’m bad”. De eerste zin van het nieuwe album van de in Spanje residerende Amerikaanse singer-songwriter verraadt direct de grote paradox die als rode draad door The Embers Of Time loopt. Op het eerste gezicht lijken de liedjes allemaal hele zonnige niemendalletjes. Akoestisch gitaartje, mondharmonicaatje. Je ziet de man meteen als een soort Lucky Luke tegen een boom liggen met een grasspriet tussen zijn lippen.

Toch lijken de thema’s te zwaar voor zulke ontspannen deuntjes. Er gaat een soort consequente onrust van uit. Als een soort verloren reiziger die zich nergens echt thuis voelt, lijkt hij zichzelf door nummers als ‘Coat For A Pillow’ en ‘Expat Blues’ te slepen.
Ook tijdens hoogtepunt ‘Pheasant Feather’ (een fraai duet met Jessie Baylin)draait het om hetzelfde thema: Twijfel. Zinnen als ”I wish someone would tell me what to be” duiden niet echt op een man met vertrouwen in zichzelf of de (nabije) toekomst.

Josh Rouse heeft de nodige veren in zijn achterste mogen ontvangen. Toch is in de twintig jaar dat hij muziek maakt zijn talent nooit echt tot wasdom gekomen. Rouse, ooit omschreven als de man die het in zich had om jongens als Ryan Adams en Conor O’berst naar de kroon te steken, heeft ondertussen twaalf albums op zijn naam staan. En nog steeds overtuigt het niet. Het is te glad en te happy-go-lucky om je mee te laten slepen in zijn wereld. Niet poppy genoeg om er een Jack Johnson-achtige zwieper aan te geven en te veel in het midden om een kant te kiezen. Het grootste makke van The Embers Of Time lijkt te zijn dat het te veel luisterwerk vraagt, voordat je in de gaten hebt met wat voor album je precies te maken hebt. Voordat je begrijpt dat het best een kunst is om, bewust, zulke zware thema’s te verhullen in een luchtige jas. Voor fans een geschenk, voor het grotere publiek hinkt Josh Rouse waarschijnlijk te veel op twee gedachten.

Recensent:Lennert Oosterling Artiest:Josh Rouse Label:Yep Roc Records