2006-11-14
Ten tijde van het verschijnen van het Papa Roach album Infest in 2000, riepen recensenten in Noord Amerika nog net niet op tot diefstal van dit album, maar dat je dit album toch echt in bezit moest krijgen, zoveel stond wel vast. Toegegeven, Last Resort is een dijk van een nummer, maar vooral in Nederland is het daarna snel bergafwaarts gegaan met de populariteit van de band. LoveHateTragedy wist in 2002 nog wel spectaculaire resultaten te boeken in de VS, maar in hier deed album weinig. Dat gold ook voor Getting Away with Murder uit 2004.Nu, wederom twee jaar later, is er het album The Paramour Sessions. Voor dit album betrok Papa Roach een riante villa alwaar de band gedurende enkele maanden werkte. Het resultaat is een lastig in een hokje te stoppen verzameling van nummers geworden. Het houdt nog het meest midden tussen ouderwetse Nu-metal, glamrock en degelijke Amerikaanse spierballen muziek. Een coherente verzameling van nummers is het niet geworden, maar de andere kant is dat Papa Roach zichzelf schijnbaar geen creatieve belemmeringen heeft opgelegd en een andere richting op durven gaan.
De eerste single …To be Loved is een goed voorbeeld van de samensmelting van Nu-metal en Glam invloeden. Wat dat laatste betreft zijn het vooral de koortjes die het hem doen. Maar echt bijzonder is dit nummer ook weer niet. Met The world around You en Forever heeft de band goed de smaak te pakken en zijn vooral de coupletten erg lekker. De refreintjes zijn daarentegen nadrukkelijk zoals we dat kennen van Amerikaanse bands.
Lekker fel van leer trekt de band op de track I Device my own Demise, om vervolgens met een echte stadionrocker in de vorm van Time is running out op de proppen te komen. My Heart is a Fist doet daar in zekere zin nog een schepje bovenop. Van het stadion op de weg naar huis zou de track Reckless zeker lekker klinken. De akoestische gitaar versterkt dit gevoel des te meer. Als de band tot slot ook nog een nummer uit de hoed tovert dat zowaar doet denken aan een cocktailparty, The Fire is de afwisseling compleet.
Of het de band een hoop nieuwe fans op zal leveren valt te bezien, maar het is in ieder geval lovenswaardig dat Papa Roach voorzichtig verder heeft gekeken. Nog niet alles komt uit de verf en vooral de teksten blijven een beetje hangen op het niveau van de gefrustreerde jong volwassenen, maar dat neemt niet weg dat de cd steeds een beetje lekkerder wordt.
The Lemonheads - The LemonheadsBegin jaren ’90 brachten Evan Dando’s Lemonheads met It’s A Shame About Ray...
Guillemots - Through the Windowpane Eindelijk weer eens een lekkere eigenwijze band in popmuziekland. De...