2015-05-15
Het vertrek van Angela Gossow als frontvrouw bij Arch Enemy heeft er voor gezorgd dat er een kleine roulatie plaatsvond in de female fronted metalwereld. Arch Enemy vond namelijk een nieuwe vocaliste in de persoon van Alissa White-Gluz, verantwoordelijk voor het sterke stemgeweld op de eerste drie albums van The Agonist. Dit zorgde er op haar beurt weer voor dat er grote voetsporen achterbleven die gevuld moesten worden. Met haar aan het roer is de band namelijk best groot geworden, en die lat moet de nieuwkomer dus zien hoog te houden. Heel even kwam het idee in de band op om een frontman aan te nemen, maar dat klikte niet met de gevestigde dynamiek in de formatie. Uiteindelijk werd de Amerikaanse Vicky Psarakis via Youtube gevonden, waar ze nummers van Iron Maiden, Nevermore en Adele geheel naar haar eigen hand zette. Dit heeft zo tot een nieuw album geleidt met de naam: Eye Of Providence. Psarakis doet absoluut niet onder voor White-Gluz, ware het niet dat het merendeel van de nummers uit clean vocals bestaat. In dat opzicht zijn ze dus ook niet helemaal met elkaar te vergelijken, want deze keer is de muziek eveneens rondom de vocalen opgebouwd. Ergo, muzikaal gezien heeft de band ook een verandering doorgemaakt. De nummers zijn meer melodisch gestructureerde composities, wat Psarakis meer dan genoeg ruimte geeft om haar zuivere zanglijnen te laten gelden. Dit is in eerste instantie niet slecht, want ze laat zich bijvoorbeeld al goed van haar schreeuwende kant horen op nummers als ‘Gates Of Horn And Ivory’ en ‘My Witness, Your Victim’. Het is echter helaas voor de die-hardfans van The Agonist dat deze momenten ondersneeuwen in de nieuwe sound, waardoor de formatie zo juist zijn spannende kant verliest.
Men zou zelfs kunnen constateren dat ze met dit album juist meer de mainstream hebben opgezocht. ‘The Perfect Embodiment’ is zelfs helemaal in clean vocals en kent een eveneens brave muzikale ondersteuning. Zo ook ‘As Above, So Below’, wat met zijn acht minuten iets aan de té lange kant is, wat zich aan de hand van een opbouw omhoog werkt naar een climax. ‘A Gentle Disease’ kent zelfs een volledig akoestische begeleiding. Daar is absoluut niets mis mee en het sluit allemaal goed op elkaar aan, maar zoals al eerder gezegd, het zal even slikken zijn voor de oudere fans.
Vicky Psarakis laat op Eye Of Providence horen dat ze prima in staat is om de kar genaamd The Agonist voort te trekken. Sterker nog, deze trekt ze mee in haar eigen richting en dat brengt fijne nieuwe tracks met zich mee, maar toch mist het nog de echte sterke nummers die er tussen uit springen. Daarvoor is het allemaal uiteindelijk net iets te gladjes geworden.
.jpg)
Necrowretch - With Serpents ScourgeHoppa, daar gaan we weer. Als we elk jaar ‘getrakteerd’ worden op een plaat...
.jpg)
Doug MacLeod - Exactly Like This Doug Macleod weet nog steeds niet van ophouden. De oude bluesmuzikant...