Anne Soldaat - Talks Little, Kills Many Recensie op Podiuminfo

2015-06-05 Anne Soldaat is een muzikant in hart en nieren. Hij speelt zich letterlijk te pletter, zowel solo als met Clean Pete, Daryll-Ann, Tim Knol en Freek De Jonge. Als een razende stoomlocomotief maakt hij muziek en toert hij de zalen af, ook na zijn vijftigste verjaardag op 12 februari. Op die datum kondigde Anne zijn derde soloalbum Talks Little, Kills Many aan.

Een ouwe lul is hij nog lang niet, maar Anne`s gehoor begint het te begeven door al die optredens; de overgevoeligheid van zijn muzikantenoren deed de behoefte ontstaan om een zachte, bijna lieflijke plaat te maken die hij in theorie zonder oordoppen zou kunnen spelen. Het volledige bandgeluid van de titelloze vorige plaat is ingeruild voor een vrij akoestisch en relaxed geluid dat voor Soldaat een fijne luisterbaarheid had. Geen gitaar te bespeuren gedurende de eerste minuten van Talks Little, Kills Many: begeleid door sprookjesachtigere strijkers en Disney-harpen neemt Soldaat je bij de hand op opener ‘Boarding Ship’. Het klinkt aanvankelijk wat vreemd, maar later blijkt dat dit redelijk softe intro, dat klinkt als een boottocht naar een tropisch eiland, goed aansluit op de rest van de plaat. ‘She’s Starlight’ is een perfect voorbeeld van een liedje in die eilandsfeer: de zomerse, fijne klanken en de lichtvoetige liefdestekst roepen beelden van groen gras, witte zandbanken en de zon tussen de bomen op.

Nog zo’n zonnige plaat hoor je meteen erna: ‘The Island Man’, een moderne update van America’s ‘Horse With No Name’, klinkt door haar fluitpartijen niet alleen luchtig, maar ook bijzonder volwassen en een tikkeltje rock ‘n’ roll, mede door de aanwezigheid van Golden Earring-frontman Barry Hay. Om het exotische klankenpallet verder aan te vullen, klinkt er op ‘The Truth’ een zwoel gitaargeluid dat doet denken aan steel drums, waardoor je de broeierige strandhitte bijna op je huid kunt voelen. Het warme gitaargeluid wordt goed afgewisseld met intieme en eenvoudige kampvuurliedjes als ‘Gates Of Pearl’, ‘First Call’ en ‘Feet Underground’, die de gitaarkwaliteiten en het vlekkeloze Engelse accent van Soldaat goed naar voren brengen.

Toch is de eerste helft van Talks Little, Kills Many nét iets boeiender dan de tweede. Op ‘Stranger In The House’ en ‘Totally Mad’ wordt het sentiment en de melancholiek van het intieme sfeertje bijna te veel, maar Soldaat maakt veel goed met zijn subtiele variaties in stijl- en instrumentkeuzes (het gitaarspel op ‘Totally Mad’ doet denken aan een Ierse pubsfeer en geeft een heel andere invulling aan de stijl van Soldaat) en het voorzichtige gebruik van zachte achtergrondkoren. De leukste stijlverassing van het album wordt bewaard tot het laatst: ‘Legal Tenderly’ is een heerlijk weg luisterende bossa nova-song die je na al dat sentiment weer heerlijk doet wegdromen naar tropischere klimaten. Met het nog wisselvallige weer in de Lage Landen is Talks Little, Kills Many een prototype plaat om weg te dromen naar een zwoele zomer, en op die derde soloplaat klinkt Soldaat fris en luchtig, nog steeds verre van de ‘ouwe lul’ waar hij zelf wel eens over grapt.

Recensent:Dave Coenen Artiest:Anne Soldaat Label:Excelsior Recordings