2015-06-09
Iedere muziekliefhebber die de afgelopen jaren niet onder een steen heeft geleefd is bekend met de Britse zangeres Florence Welch. De vrouw met het felrode haar heeft een stemgeluid dat zo overloopt van Kate Bush-achtige dramatiek dat er direct een mysterieus aura rondom haar en haar band Florence + The Machine ontstaat. Dit wordt nog eens onderstreept door het dragen van grote gewaden op het podium en de teksten op haar vorige albums Lungs en Ceremonials, die haar persoonlijke problemen uitrekte en vervormde tot gigantische proporties. How Big, How Blue, How Beautiful, het eerste album van de band (ja, het is echt een band) in bijna vier jaar, laat meer zien van de mens Florence Welch en leunt minder op de mythische krachten van haar stem. De verschillen zijn niet gigantisch, maar tonen wel de volwassenwording van een bijzonder talent.Het ontleden van zo’n zorgvuldig opgebouwd imago is een dappere onderneming op een album dat omschreven kan worden als het eerste album dat de band uitbrengt als écht gearriveerde sterren. Debuutalbum Lungs deed de internationale muziekpers de oren al scherpen en had met ‘Rabbit Heart (Raise It Up)’ al een underground hit. Daarnaast werd een cover van Candy Statons ‘You’ve Got The Love’ een kleine mainstream hit. Een teken dat Welch zelfs op een doodgecoverde classic nog kan overtuigen. Opvolger Ceremonials werd echter de grote klapper, het album kwam binnen op nummer één in eigen land en het nummer ‘Shake It Out’ was jarenlang op een stroom aan soundtracks en reclames te horen.
Waar Ceremonials nog abstractere thema’s bevatte (de dood en een fascinatie voor water) verhaalt deze nieuwe plaat bijna in zijn geheel over de opkomst en ondergang van een passionele relatie. De plaat opent direct al met een interessant oogpunt: De twee verklaringen die altijd de kop opsteken na het uitgaan worden bezongen in ‘Ship To Wreck’, waarin ze zichzelf de schuld geeft en ‘What Kind Of Man’, waarin ze de schuld bij de ander neerlegt. Luisteraars zullen zich meer dan ooit kunnen vastklampen aan de kronieken van Welch, terwijl de band achter haar onverminderd grootse geluiden laat horen. Het toevoegen van blazers op ‘How Big, How Blue, How Beautiful’ en ‘Queen Of Peace’ kleuren de spaarzame gaten nog wat verder in.
Waar de eerste helft van de plaat de festivalweides duidelijk in het achterhoofd houdt neemt de band vanaf keerpunt ‘Various Storms & Saints’ wat meer de pas op de plaats. De ‘Storms’ gaan liggen en de ‘Saints’, slepende nummers die de aandacht van het podium verplaatsen naar de slaapkamer, komen tevoorschijn. Echt overtuigen doet deze helft niet, de tempowisseling is té plotseling en té groot. Florence + The Machine blijft een band van het grote gebaar, zoals het late hoogtepunt ‘Mother’ nog maar eens onderstreept.
How Big, How Blue, How Beautiful gooit het script niet om, maar geeft de luisteraar wel wat meer om aan vast te klampen. De festivalweides kunnen met een gerust hart weer vollopen voor Florence + The Machine. De luisteraar thuis moet maar even lak hebben aan de buren en de volumeknop flink opendraaien.
.jpg)
Death Cab for Cutie - KintsugiWe kennen Death Cab For Cutie als een Amerikaanse middle of the road...
.jpg)
Fatboy Slim - Halfway Between The Gutter And The Stars: 15th... Het is nog maar vijftien jaar geleden dat Fatboy Slim zijn Halfway Between...