2015-07-29
Je gaat allen samen voor hetzelfde doel, en je zit duidelijk op eenzelfde lijn. De manier waarop, maakt niet uit. Je verzet bergen werk om de kwaliteit de hoogte in te jagen en alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats. Daardoor lever je een dijk van een plaat af. De Canadezen van Braids verlieten hun thuisbasis Montreal, en trokken de grens van hun zuiderburen over. Na een roadtrip met onderweg pittige discussies, arriveerde het drietal op hun eerste stop van drie: Prescott, Arizona. Daar begonnen ze te schrijven aan hun derde kindje: Deep In The Iris. Ver weg van vrienden, familie en hun label. Het resultaat oogt verbluffend. Energieke electropop die een festivaltent in vuur en vlam kan zetten.
De stem van Raphaelle Standell-Preston baad je in een droomwereld waar je je meteen op je gemak voelt. Haar stem is rustig gecontroleerd, warm en vriendelijk. De percussie geeft je een boost van energie waar je moeilijk op kan stil blijven staan. En als ze even gas terugnemen, houdt de gitaar en de piano het zweverige vast. Dat is het vaste stramien voor nagenoeg elke song. Maar het werkt, en het is geen saaie boel.
Het is vooral hoe Raphaelle speelt met haar stem. Welke insteek ze geeft aan de nummers. Ze zingt in verschillende octaven en dat maakt het ene nummer opmerkelijk kwetsbaar, terwijl het ander een sterke vrouw profileert. De vergelijking met Natasha Khan van Bat For Lashes is nooit ver weg.
Topnummer bij uitstek is het in het midden geposteerde ‘Miniskirt’. Het rauwste nummer van de plaat laat een vrouw zien die wil vechten voor een zieke tijdsgeest, en die tegenstrijdigheden tussen de geslachten aanvecht. Zij een slet, hij een casanova. De lyrics zijn recht door zee, en laten niets over aan de verbeelding: “You feel you’ve the right to touch me ‘Cause I asked for it In my little mini skirt”. Ze kozen als symbool de minirok omdat je het associeert met seksualiteit, en aangerande vrouwen zelfs in de rechtbank verantwoording moeten afleggen voor hun kleding met de vraag “Wat droeg je?”. Het nummer is een kaakslag voor de maatschappelijke perceptie van de vrouw en naar onze mening een passend statement.
Ze missen hier en daar nog een beetje punch, maar over de ganse lijn houden ze wel kwaliteit aan. Zo geeft Deep In the Iris een aangename luisterbeurt, en willen we ze met een nakende zonsondergang wel eens aan het werk zien. Dan zijn we klaar om de nacht al zwetend en dansend in te zetten.
.jpg)
Mac McCaughan - Non-BelieversDe lijst van bands die, bewust of onbewust, Mac McCaughan’s band Superchunk...
.jpg)
Patrick Watson - Love Songs For Robots Het moment is eindelijk daar: Patrick Watson heeft een nieuw album. De...