2015-06-19
Standaard, zoetsappige, emotionele poppy dertien-in-een-dozijn, traditionele, Amerikaanse hardrock formatie die werkelijk niets, maar dan ook niets nieuws ten gehore brengt dat niet al gedaan is. Dat is wat Smash Into Pieces is. Er is geen enkele reden te bedenken, waarom je deze band zou verkiezen boven een Breaking Benjamin, Theory Of A Deadman of anders wel Three Days Grace. Om nog maar te zwijgen over Alter Bridge, want daar komen ze absoluut niet bij in de buurt. Ze hebben die ambitie wel, maar dat kunnen ze beter laten varen. Niets wat ze op hun nieuwe plaat The Apocalypse DJ laten horen knalt er echt tussen uit of raakt daadwerkelijk een gevoelige snaar. Het is allemaal maar zó zó gemaakt, uiteindelijk bedoeld om via een commercial radiohitje het grote publiek naar zich toe te trekken. In Nederlandse begrippen zijn ze te vergelijken met Intwine, hoewel zij er zelfs nog in slaagden er een eigen draai aan te geven. Vooruit, echt slecht zijn de elf nummers op dit tweede album van de Zweedse hardrockformatie niet te noemen, maar los van dat ze er wat synthesizergeluiden doorheen mixen, heeft het geen toegevoegde waarde. Sterker nog, die extra effecten zijn zelfs noodzakelijk want anders waren ze veertien-in-een-dozijn geweest. Wat overigens wel een compliment mag heten is dat hun oorsprong nergens van afstraalt en ze ook daadwerkelijk als Amerikaanse band door het leven kunnen gaan. Ze hebben een duidelijke sound, waarbij er geen hoogstaande riffs neergezet worden of muzikale hoogstandjes geleverd worden. Grootse, stevige refreinen worden afgewisseld met opbouwende coupletjes, zoals dat in dit genre wel vaker gedaan wordt.
Het album opent met ‘Stronger’, waarmee ze tekstueel refereren aan de strijd die ze aan hebben moeten gaan na het eerste album. Het nummer knalt er meteen lekker stampend in, maar dit niveau weten ze niet hoog te houden. Voor opvolger ‘My Cocaine’ doet zangeres Elize Ryd van Amaranthe mee, en doet het in het begin denken aan Linkin Park, om echter overeind te vallen met het refrein. ‘Disaster Highway’ kent een Slash-like intro en had ook niet misstaan op een album van hem. Op deze manier weten ze overal wel hun invloeden kenbaar te maken, hoewel het eigenlijk pas echt interessant wordt met de afsluiter ‘Rock N Roll (The Apocalypse Tribute)’. Hiervoor hebben ze eindelijk een tempo gekozen dat anders is dan de rest dat maar op midtempo vooruit dobbert.
Kortom, The Apocalypse DJ is per definitie geen slechte plaat. Het is overduidelijk waar ze hun mosterd vandaan halen, geven hier hun eigen draai aan, klinken zelfs on-Zweeds goed, maar deze drie elementen zijn helaas ook de punten waardoor zij in de grijze massa vallen. Mocht je dus een fan zijn van ongecompliceerde, gemakkelijk verteerbare hard rock, dan is Smash Into Pieces helemaal je ding.
.jpg)
Ostrogoth - Last Tribe StandingHet geweten van de Belgische oldschool heavy metal is terug in de vorm van...
.jpg)
Miaoux Miaoux - School Of Velocity De in Glasgow gestationeerde producer Julian Corrie, beter bekend onder de...