Tesseract - Odyssey/Scala Recensie op Podiuminfo

2015-06-20 “Je wordt meegenomen in een betoverend album dat alle kanten op gaat qua energie, maar heel duidelijk de vorm van TesseracT behoudt. Je zweeft weg en het maakt niet uit of je schoonouders of buren niet mee kunnen genieten. Dit is vooralsnog het grote geheim van djent waarvan je het beste kunt genieten met een dikke koptelefoon in een gigantische luierstoel.” Dat is de beoordeling die het laatste album genaamd Altered State van TesseracT via deze weg kreeg. De voorganger One kreeg het volgende te horen: “De bedoeling was en is om muziek met een hartslag de wereld in te sturen en daar zijn ze in grote mate in geslaagd. Subtiele kracht en emotie druipen van hun werk af en zo vermijden ze de oude trukendoos waaruit vele bands hun inspiratie tappen.” Het moge duidelijk zijn dat de Britse djent-metalformatie bijzonder werk aflevert die bij vlagen hard uit de hoek kan komen, maar bovenal uitermate bombastisch, gevoelig en melodieus is. Vergelijkingen werden gemaakt met Periphery en Textures, maar een band als Tool misstaat ook zeker niet in dit rijtje.

Dan Tompkins is de originele zanger waarmee ze samen het eerste album One opnamen. Hij werd voor Altered State vervangen door Ashe O’Hare, die vervolgens in de zomer van 2014 de band verliet, waarna Tompkins weer terug kwam alsof er nooit iets veranderd is. Om zijn comeback extra kracht bij te zetten brengen ze nu dus een live-opname op cd uit genaamd Odyssey, waarvan de dvd-versie Scala heet. Wat we krijgen is een verfijnde mix van beide albums, waarbij we ook eens horen hoe Tompkins de vocalen van O’Hare op zich neemt met nummers als ‘Singularity’ en ‘Nocturne’. Hij heeft duidelijk niet dezelfde zweem als zijn opvolger/ voorganger, waardoor zijn stem bij vlagen wat eentonig over kan komen. Daarentegen heeft hij wel een groter bereik om ook zijn schreeuw in te kunnen zetten tijdens zijn eigen tracks als ‘Deception – Concealing Fate Part Two’ en ‘The Impossible – Concealing Fate Part Three’, die over het algemeen toch net een tikkeltje bruter en steviger zijn.

Toch komt de muziek niet op dezelfde manier over als dat het op een normaal studio-album doet. Uiteraard is dat ook wel de strekking van een live-plaat, maar een hoop sfeer en ambiance van het zweverige gevoel dat ze zo goed weten neer te zetten gaat verloren in de mix. De verhoudingen tussen de instrumenten zijn niet goed op elkaar afgesteld, waardoor de synthesizers het afleggen tegen de gitaarmuur, die normaliter puur ter ondersteuning hiervan is. Op de manier waarop ze gespeeld worden is overigens absoluut niets aan te merken, daar kan menig djent-metalhead nog een puntje aan zuigen. Op zichzelf moet de cd moeite doen om echt hetzelfde gevoel over te dragen van een studioplaat. Neemt overigens niet weg dat TesseracT een ijzersterke band is waarbij naar ieder nieuw album met verlangen uitgekeken mag worden.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Tesseract Label:Century Media