Deez Nuts laat als het ware zijn ware gezicht zien en dat is een verdomd saai gezicht. Op enkele spaarzame hoogtepuntjes na weten de Australiërs niet te boeien. Laten we even een paar dingen voorop stellen. Allereerst is een koerswijziging prima, maar dat wil niet zeggen dat je gelijk alles serieus moet doen. Waarom zou je de inspirerende teksten ook niet gewoon als meezing-refreinen brengen, zoals op het vorige werk gebeurde met de feestteksten? Ten tweede; waarom moet perse het tempo omlaag als je serieuzer wil overkomen? Ten derde; de teksten van Deez Nuts waren altijd al moeilijk te volgen, behalve in de catchfrases. Dan kun je gaan zoeken naar inspirerende verhalen, maar dat komt dan niet echt over.
Eigenlijk is de enige echt goede track van Word Is Bond ‘What I Gotta Do’. Beukend, maar niet punk. Hard, maar meeslepend. Meezingbaar, maar niet feestelijk. Jammer alleen dat-ie 1.28 minuten duurt, en je daarna een soort stonerriff krijgt voorgeschoteld.
Het ontbreekt het album aan publiekstrekkers. Leuk dat Deez Nuts een potje soulsearching heeft gedaan, maar dit is pure fanvervreemding. De mensen die naar Deez Nuts luisterden voor de foute teksten over feesten, drugs en alcohol, voor de soms absurde interludes en voor het fuck-you-gehalte, moeten hier wel afhaken. Tegelijk is de band muzikaal gezien totaal niet opgewassen tegen de serieuze jongens uit het genre. Minder party, soit, maar niet zo.
Striking Matches - Nothing But The SilenceVeel beginnende artiesten in Amerika die zich met country, roots en andere...
Tribulation - The Children Of The Night Tribulation is een vreemde eend in de bijt binnen het extreme muziekgenre....