Wolf Alice - My Love Is Cool Recensie op Podiuminfo

2015-06-19 Aan het eind van elk jaar wordt er door de BBC een longlist gepresenteerd met artiesten die het komende jaar gaan doorbreken. Een notatie levert een artiest gegarandeerd wereldwijde aandacht op. Zo staat Wolf Alice dit jaar op deze prestigieuze lijst. De eigenaardige indie/grungeband heeft na een aantal EP’s de tijd genomen om een debuut op te nemen. My Love Is Cool is het resultaat. Het is zowel een parel als een bloeddiamant te noemen. Beeldschoon en heerlijk rauw.

De sound van de groep lijkt ontstaan te zijn in een onwerkelijke jamsessie tussen Daughter en Nirvana. De folk- en grunge-elementen zijn naadloos in elkaar verweven. De songs van het album beginnen lieflijk en sereen. Opener ‘Turn To Dust’ is schattig, de tekst ”Keep your beady eyes on me, to make sure I don’t turn to dust” benadrukt dat. Haar stem is zacht en de begeleiding is fijn. Opvolger ‘Bros’ is slechts een tikkeltje ruiger, maar hier is al duidelijk dat de pure folksound van het vorige nummer langzaam wordt overgenomen door grunge.

Naarmate de plaat voortkabbelt krijgen we de psychotische en wilde kant van zangeres Ellie Rowsell te horen. Eenmaal aangekomen bij een van de laatste tracks ‘Fluffy’ heeft Ellie de fluwelen zang laten varen voor gestoord gekrijs. Even lijkt het alsof ze compleet door het lint is gegaan. Dan horen we haar rustgevende gezang weer. Een briljante overgang. De tracks zijn intens, catchy en onverwacht.

Het debuutalbum brengt veel hoogtepunten met zich mee. ‘Your Loves Whore’ heeft een onverwachte overgang. De lekkere groove gaat over in een dromerige bak noise. Het schrijven van songs lijkt voor Wolf Alice een koud kunstje. Lekkere breaks, goede instrumentatie en zangpartijen waar je u tegen zegt. Overal laten ze een andere kant van zichzelf zien. Geen enkel nummer kent dezelfde aanpak. Een ander hoogtepunt is ‘Swallow Tail’, hier blijkt dat Ellie niet de enige in de band is die prachtig kan zingen. Wanneer je denkt dat de rustige track is afgelopen, knopen ze er een heftig einde aan vast.

De balans tussen folk en grungerock is perfect opgemeten. Ze weten op de juiste momenten de luisteraar te verrassen met snoeiharde gitaren, kalme instrumentatie of een combinatie daarvan. Daar komt bij dat de groepsleden elkaar perfect weten aan te vullen. Dit is zonder twijfel een van de spannendste platen van dit jaar. Bij elke luisterbeurt komen er meer details vrij. Het is een feilloze schijf waar weinig fout gaat. Van begin tot eind boeiend.

Recensent:Frank de Jong Artiest:Wolf Alice Label:Dying Giraffe Recordings