Verwacht daarbij geen verrassende covers. Elk bluesminnend persoon zal nummers als ‘I’m Going Down’, ‘Smoke Stack Lightning’ en ‘Back Door Man’ van voor tot achter mee kunnen zingen. Het is wel verrassend om te horen hoe de heren deze oude bluesklassiekers toch nog in een vernieuwend jasje kunnen hijsen. Er wordt op Oh Yeah! een goede balans gevonden tussen ruige bluesrock en swingende boogie.
Met name het agressieve mondharmonicaspel van Kim Snelten levert daar een goede bijdrage bij. De eerste tonen van ‘Back Door Man’ geven je gelijk het gevoel in een ondergronds drugshol te zijn. Het dreigende basritme stuwt de sfeer verder in deze richting. Zanger Michiel van Leeuwen sluit er mooi bij aan. Hoewel zijn stem een rauwe ondertoon heeft blijft hij overal beheerst klinken.
Het hoogtepunt van dit project is bewaard voor het afsluitende ‘The Crawling King Shake’. Het nummer bouwt zich langzaam op. De sfeer wordt opgebouwd rond een lichtelijke voodoosfeer en de stem van Michiel sluit er wederom goed op aan. Langzaam werken de mondharmonica, gitaar en drums zich steeds meer naar de climax toe. Op voortreffelijke wijze valt het ritme dan weer terug naar de basis. Het nummer doet denken aan de Fleetwood Mac ten tijde van Peter Green.
Oh Yeah! is een bluesplaat die op het eerste gezicht weinig verrassends heeft te bieden. De mannen van Rusty Apollo geven echter elk nummer een voortreffelijke en verrassende interpretatie mee. Dat maakt Oh Yeah! zinderend, spannend en speels. Van deze groep gaan we hopelijk nog veel horen in de Nederlandse bluescontreien.
Daniel Norgren - Alabursy Daniel Norgren was tot voor kort een goed bewaard Scandinavisch geheim. De...
Dunkelbunt - Mountain Jumper Iedereen die weleens een Balkanfeest bezocht heeft is bekend met de vrolijke...