2015-06-13
Daniel Norgren was tot voor kort een goed bewaard Scandinavisch geheim. De Zweedse singer-songwriter bracht in 2007 zijn eerste album Kerosine Dreams uit, onder het kleine indie label Superpuma Records. Hier liet hij al horen dat zijn kracht ligt in zijn enorme diversiteit. Zijn harde, ruige stem werd op dit album omlijst door een mix van stijlen, zoals gypsy, folk, blues, jazz en country. Zijn liefde voor de blues werd steeds duidelijker op het opvolgende album Outskirt (2008), waarop Norgren vooral vette steelguitar liet horen. Ook op Horrifying Death Eating Blood Spider(2010) en Black Vultures(2011) voerde blues de boventoon, maar liet Norgren keer op keer horen dat zijn liefde voor geluiden, in de breedste zin van het woord, de inspiratie is voor alles wat hij doet. Wie de singer-songwriter in een hokje wil plaatsen, brandt ongenadig zijn vingers. Buck(2013) gaf ons een voorproefje op de Daniel Norgren van nu. Een lager tempo, uitvoerige soundscapes en een galmende folk sound. Misschien heeft Norgren zijn wilde haren verloren, maar hij heeft zeker niets aan puurheid ingeleverd. Live is Norgren een duo met zichzelf op drums en gitaar, waarbij hij bijgestaan wordt door Anders Grahn op contrabas en Andreas Filipsson op een zelfgemaakt orgel. Net als op Buck nam de multi-instrumentalist de meeste nummers op Alabursy thuis op met zijn viersporenrecorder.
Alabursy begint met ‘The Summer Chafer’, een voor Norgren zo typische soundscape vol onheilspellende en aanzwellende tonen. In ‘Everything You Know Melts Away Like Snow’ horen we het melancholische orgelgeluid direct in volle glorie. De hoge stem van Norgren gaat door merg en been en herinnert ons aan onontkoombare vergankelijkheid.De vrolijke maar simpele melodie van ‘Why May I Not Go Out And Climb The Trees?’ klinkt hoopvol, maar de tekst is luguber en naargeestig. Het thema wordt doorgezet in het prachtige ‘If You Look At The Picture Too Long’, wat misschien wel het mooiste nummer van het album is. Met het jankende geluid van de zingende zaag, worden we in ‘as long as we last’ nog eens gewezen op hoe snel de dood ons in kan halen en de zuivere pianotonen op de instrumentale titelsong laten ons achter met een onvoltooid gevoel.
Alabursyis een reis door een verloren landschap, gekenmerkt door de dood en eenzaamheid. Het is een totaal andere Daniel Norgren dan vroege fans van hem gewend zijn. Als je meegenomen wil worden naar een andere wereld, hoef je alleen maar dit album op te zetten en met gesloten ogen te luisteren naar het steeds meer aanzwellende orgel- en gitaargeluid en de verrassend zuivere stem van Daniel Norgren. Dan zijn de duistere bossen van Zweden opeens heel dichtbij.
.jpg)
Alabama Shakes - Sound & ColourHet kan mooi en bijzonder lopen in het leven: zo ongeveer zes jaar geleden...
.jpg)
Rusty Apollo - Oh Yeah! Enkele oudgedienden van de Nederlandse blues- en rockscene komen onder de...