2015-07-30
Wanneer als jazztrompettist je roots in de grunge, rock en metal van de jaren negentig liggen, is de kans klein dat je je favoriete tracks ooit zelf ten gehore zult brengen. Tenzij je je project Jazz Against The Machine noemt en je ervoor kiest om een ode te brengen aan helden als Soundgarden, Sepultura, Radiohead en natuurlijk Rage Against The Machine. In slechts 24 uur tijd nam het viertal onder leiding van trompettist Florian Wehse het negen tracks tellende Black Bossa op. Hierop vier eigen songs en een vijftal covers (waarvan een viertal al op de gelijknamige EP verscheen). Hoewel, je mag het eigenlijk geen covers noemen, het zijn crossovers. Het verschil tussen een cover en een crossover is simpel, een cover is een kopie van een bestaand liedje en een crossover is een versie van een liedje in een ander jasje. Op Black Bossa heeft het Duitse jazzgezelschap er voor gekozen om te laten zien hoe goed songs als ‘Bombtrack’ in een jazzjasje passen. Het eerste deel van het album bestaat uit bekende titels. Het eerdergenoemde ‘Bombtrack’ opent met een 7/8e maat op passende wijze de plaat. Van de agressie van Rage Against The Machine is weinig te horen, maar het kenmerkende thema uit het origineel, en de stevige drums zorgen voor voldoende pit. Het warme geluid van de vibrafoon dat zorgt voor aangename toevoeging. Het blijkt een aanpak die ook bij Soundgarden`s ‘Spoonman’ goed werkt. Net als bij ‘Bombtrack’ zit je zonder dat je het door hebt snel mee te knikken.
Waar de agressie bij de opener ontbreekt, wordt ‘Roots Bloody Roots’ vol vuur en agressie gespeeld. Het staat nog steeds in schril contrast met het origineel, maar we kunnen gerust stellen dat het er voor jazzbegrippen hard aan toe gaat. Mede door de duistere toon is het de beste crossover op het album. Zeker doordat de vibrafoon de boel melodieuzer maakt. Met ‘Creep’ nemen de heren met een in eerste instantie dromerige, breekbare versie duidelijk gas terug. Opvallend is de hoofdrol voor de bas. De versie van ‘After Dark’ van Tito & Tarantula heeft nagenoeg dezelfde feel als het origineel, maar dan in een jazzjasje. Overigens blijkt tijdens de vele solomomenten dat de heren van JATM hun instrument tot in de puntjes beheersen.
Op een album waar meer bestaand dan eigen werk op staat, bestaat de kans dat de aandacht bij het eigen werkt wegebt. Zeker wanneer de laatste vier tracks uit eigen materiaal bestaat. JATM weet de aandacht in eerste instantie vast te houden, doordat dezelfde sound en feel van de crossovers ook in het eigen werk aanwezig is. Dit geldt voor ‘Road To Eberbach’ en het balkanesque ‘(The Revenge Of) Jorge Durango’. Bij afsluiters ‘Souljatm’ en ‘Septemberblues’ wordt echter het tempo dusdanig terug gevoerd dat de aandacht toch verslapt. De songs zijn er niet minder mooi om, maar het was wellicht beter geweest om de tracklist wat door elkaar te gooien.
.jpg)
The Mighty Mocambos - ShowdownAl twee platen gingen aan Showdown vooraf. Het derde project van The...
.jpg)
1ste Lieutenant - If I Kill This Thing We`re All Going To Eat For A Week Menig lid van een grote band houdt er één of meer projecten op na naast de...