Anti-Flag - American Spring Recensie op Podiuminfo

2015-05-28 Anti-Flag timmert al een niet mis te verstane 20+ jaar aan de weg met zeer geëngageerde hardline linkse neo-punk. De compilatie A Document Of Dissentdie vorig jaar verscheen, wist een mooi licht te schijnen op de imponerende staat van dienst van de band uit Pittsburgh. Een fraaie lijst aan albums en singles. Grote zalen, grote festivals. Grote band. En vooral: Nog steeds als een blok achter hun boodschap.
In de loop der jaren is Anti-Flag meer en meer de mainstream ingerold en dat hoor je terug in het geluid van de band. Je merkt met elke plaat dat de productie gladder wordt. Fair enough: Ze hebben wat te melden en bereiken het liefst zo veel mogelijk kids met hun socialistische gedachtengoed. Hoe toegankelijker je sound, hoe meer oren. Dat is logisch.

Na het horen van voorganger The General Strike uit 2012 wist je dat het een kwestie van tijd was voordat je termen als ‘overproductie’ kon gaan gebruiken.
Die tijd lijkt aangebroken. De koortjes, de gitaren, de drums, de solo’s. Het is allemaal gepolijst zoals alleen Amerikanen dat kunnen. Distortion genoeg, uiteraard. Maar wel zo clean dat je moeder het ook nog hebben kan.

Aan de songs ligt het niet. Die zitten als altijd goed in elkaar en gaan het ongetwijfeld goed doen tijdens de vooravonden van menig festival deze zomer. Opener ‘Fabled World’ vlamt als vanouds en ook ‘The Great Divide’ doet hopen op een hoop fraais. Maar waarom toch altijd weer die hoge schreeuw die in élk nummer ergens in de achtergrond elke laatste zin van een couplet herhaalt? Die schreeuw waar bands als AFI en Strike Anywhere patent op hadden, je kent hem wel. Doen ze dit om nog wat extra nadruk te leggen op het feit dat het de heren aan hun hart gaat? Dat ze business bedoelen? Het is bloedirritant en geeft een onnodig shot extra drama mee aan de tracks. Het hoort een beetje bij het genre, dat weet ik, maar het doet stante pede af aan de luisterbaarheid van een verder prima plaat.

Het absolute hoogtepunt van American Spring is ‘Brandenburg Gate’. Qua compositie het meest poppy nummer van het album en daarmee een logische single. Het doet direct denken aan The Clash. (Niet geheel toevallig aangezien punkicoon Tim Armstrong een vinger in de pap heeft.) Het nummer heeft dezelfde vibe als bijvoorbeeld ’Train In Vain’. Prettig tempo, dansbaar én een meezingbaar refrein. Zo’n nummer waar de wat oudere punkrockliefhebber zijn hoofd automatisch instemmend van gaat mee knikken.

Het is bewonderenswaardig dat Anti-Flag na al die jaren nog steeds vecht als leeuwen om misstanden in de wereld te benadrukken. Strijden voor gelijkheid en een andere, socialere kijk op zaken wat meer levenslicht gunnen. Extra jammer dus dat gemiddeld genomen de (te) gelikte productie ervoor zorgt dat de nummers op American Spring veruit de minst beklijvende van hun verder zeer chique discografie zijn.

Recensent:Lennert Oosterling Artiest:Anti-Flag Label:Spinefarm