2015-06-08
Bij muziek uit Noorwegen denk je als eerste aan A-ha of aan blackmetal. Dat er ook goede progmetal uit het hoge noorden komt bewijst Leprous al vier albums lang. De in 2001 opgerichte band laat op haar nieuwste album The Congregation elf geweldige songs horen die bol staan van staccato gitaarriffs, inventieve drumfills en subtiele elektronica. Daarnaast is de vrij hoge stem van Einar Solberg een attractie op zich. De gortdroge maar kraakheldere productie van Jens Bogren maakt dat de gedetailleerde muziek bijzonder goed uit de verf komt. Leprous – de bandnaam zou beter bij een grindcoreband passen – klinkt, om wat houvast te verkrijgen als een mix van The Pineapple Thief, Tool en Muse en door de spaarzame poppy elementen van sommige songs komt zelfs even The Temper Trap boven borrelen, wat vooral voor een groot deel komt door de emotionele stem van Solberg. Daarnaast bevat de muziek van het viertal ook de nodige postrockinvloeden. Dat de heren ook nog regelmatig ingehuurd worden als begeleidingsband van Ihsahn is terug te horen in de duistere sfeer die door de muziek spookt. Maar uiteindelijk dekken ook al deze namen nog niet de lading. Leprous heeft namelijk gewoon een eigen geluid en dat is in de hedendaagse muziekwereld bijzonder knap.
De modern klinkende progmetal houdt je 65 minuten in een wurgende greep. De gevarieerde songs zijn stuk voor stuk van grote klasse, zodat het bijna niet anders kan of de band moet gaan doorbreken naar een groter publiek. Zeker ook omdat de band, ondanks dat er complexe progmetal gespeeld wordt, soms flink toegankelijk kan klinken. Opener ‘Within My Fence’ , ‘Red’ en vooral ‘The Flood’ liggen vrij snel goed in het gehoor. Ook het emotionele ‘Rewind’ begint nog lichtvoetig in het eerste deel, maar laat daar een uiterst intensief en zwaar tweede deel op volgen. Verder kan de band net zo makkelijk desolate en heavy stukken uit de hoge hoed toveren. Het tweede deel van ‘Slave’ doet bijvoorbeeld behoorlijk aan Primordial denken, inclusief een op de toppen van zijn longen schreeuwende Solberg. Soms doen ook de rustige postrockelementen aan het Finse Callisto denken (het begin van ‘Moon’). Eigenlijk is elk nummer een hoogtepunt op zich.
The Congregation is uitermate boeiend en gevarieerd en kan gerust als blauwdruk voor een modern klinkend progmetalalbum worden opgevoerd. Wat een fantastische plaat hebben de vier Noren voor ons opgenomen!
.jpg)
Valkyrie - ShadowsVintage is in, in ieder geval waar het muziek betreft. Daarom zijn bands die...
.jpg)
Biters - Electric Blood Ken je het soort band wat bij de eerste de beste kennismaking direct...