Zoals gezegd horen we vooral een op de jaren zeventig gebaseerd doomgeluid met lekkere tempowisselingen en natuurlijk een lichte stoner tic. Voornaamste blikvangers zijn de wat lijzige stemmen van de broers en het droog geproduceerde gitaarwerk. Valkyrie neemt daarnaast de tijd om haar zegje te doen. De songs klokken tussen de vijf en bijna zeven minuten, maar vervelen door het inventieve gitaarspel geen moment. Elk nummer staat dan ook vol van de brijante gitaarloopjes en loodzware riffs. Het meest opvallend is de Deep Purple-achtige solo tijdens de versnelling aan het einde van ‘Temple’, maar ook de manier waarop de band flink gas terugneemt in ‘Wintry Plains’ is fraai. ‘Echoes (Of The Way We Lived)’ eindigt ook in een flink hogere versnelling zonder echt heel snel te worden. Het blijft doom tenslotte.
Azijnpissers zullen ongetwijfeld opmerken dat de van desolate teksten voorziene composities enigszins ondergeschikt zijn aan het gitaarspel, maar dat gitaarspel is dan weer zo vreselijk goed dat je dat bezwaar ogenblikkelijk naast je neerlegt. Shadows is een plaat die geen seconde verveelt en voor liefhebbers van het genre onmisbaar is.
Skinless - Only The Ruthless Remain Skinless bestaat weer nadat de band er in 2011 er de brui aan gaf, maar...
Leprous - The Congregation Bij muziek uit Noorwegen denk je als eerste aan A-ha of aan blackmetal. Dat...