2015-08-07
Dat de release van het nieuwe album overschaduwd zou worden door haar deelname aan de halve finale van het Eurovisie Songfestival had Trijntje Oosterhuis natuurlijk zelf ook al lang bedacht. Al die publiciteit rondom de Nederlandse inzending zou daarnaast nog eens geweldige promotie betekenen voor Walk Along, niet toevallig dezelfde titel als de veelbesproken track waar werkelijk iedereen in Nederland, zoals gewoonlijk, een mening over meende te moeten hebben. Het plan zag er op voorhand geweldig uit maar een verkeerd kledingadvies gooide roet in het eten. Voor het eerst in haar zo succesvolle carrière vormden niet haar muzikale verrichtingen maar allerhande randzaken het hoofdonderwerp van gesprek. Dat dit onterecht is blijkt bij beluistering van het tweede album dat Trijntje samen met Anouk en twee Zweedse topproducers heeft opgenomen. De samenwerking van twee jaar geleden op Wrecks We Adore beviel in vele opzichten uitstekend en aangezien van Trijntje bekend is dat ze nooit iets doet waar ze niet voor honderd procent achter staat, lijkt ook dit besluit weloverwogen. Niet voor niets opent het album met ‘The Choice I’ve Made’, alsof ze haar eigen keuze nog eens extra wilt benadrukken. De stempel van Anouk ligt er in ieder geval dik op. Iets wat blijkt uit de directheid van de teksten waarin mevrouw Teeuwe er geen gras over laat groeien, maar die opvallend overtuigend door Trijntje worden voorgedragen. “Werken met haar staat heel dicht bij mij”, zou ze zelfs gezegd hebben. Ook muzikaal valt er genoeg te beleven. Tussen de composities van de Zweden komen we in ‘Pick It Up Slowly’ de naam Tjeerd Bomhof tegen, die ongetwijfeld verantwoordelijk is voor een soortgelijk gitaarloopje zoals we dat ook van hem kennen in het prachtige ‘Embrace’, dat hij ooit onder de naam Dazzled Kid uitbracht.
Zo bevat Walk Along een subtiele frisheid die sterk tegen de pop aanleunt, maar komen we ook gelaagder materiaal tegen waarin Trijntje wordt uitgedaagd om even heel diep te gaan. Iets wat zeker tot de doelstellingen bij de totstandkoming van dit album hoorde. Een zeer geslaagd voorbeeld hiervan is het rauwe ‘Your Soul Is Gone’ dat nu juist volledig door soul is besmeurd. Wat wil je met een ‘eigen’ inbreng van Shirma Rouse, Berget Lewis en Jenny Lane op de achtergrond, die vooral in het meeslepende ‘I Don’t Miss You’ zorgen voor een vocale climax, waarbij ze tegelijkertijd niet vergeten om ook Trijntje in de apotheose te betrekken. Het zijn juist die momenten waarin de invloed van Anouk misschien wel het beste tot uiting komen, met als gevolg dat de muziek eveneens met heel veel gevoel wordt uitgevoerd. Missie geslaagd dus en als je echt die veelbesproken hitsingle niet meer kunt verdragen, zet je gewoon de cd-speler drie minuten eerder uit want het is de laatste track van het album…
…ook dat had Trijntje al lang bedacht.
.jpg)
Various - Dylan, Cash And The Nashville Cats: A New Music CityThe Nashville Cats was een groep studiomuzikanten die in de jaren ’60 achter...
.jpg)
Michael Prins - A Dreamer’s Dream Is Forever To Be Yours De winnaar van het tweede seizoen van De Beste Singer-Songwriter Van...