Nu is daar eindelijk de opvolger en in dertien jaar tijd is er heel veel veranderd. Op Payola komen onder andere politiek, immigratie en anonimiteit voor, met een flinke greep boude uitspraken: ”It's not intrusion/it's just protection/Tag your location now/we call it Fairview” van 'Search The Searches', bijvoorbeeld. Oberst en co geven een kijkje in de huidige maatschappij die vooral draait om het voorkomen en controleren.
Dit alles wordt verpakt in stampende punksongs die, zeker door de semi-schurende stem van Oberst, toch allemaal indruk maken. Niet één nummer op Payola is saai en elke song brengt een nieuw element op het album. Is het het lange, bijna monotone en door gitaar voortgedreven intro van '10 Steps Behind' of 'Te Amo Camila Vallejo', wat ritmisch doch een dringende boodschap heeft, Desparecidos haalt alles uit de kast. Ook Oberst, die zowel schreeuwende als cleane vocalen laat horen. De toevoeging van synthesizerklanken op de achtergrond maakt laatstgenoemd nummer af.
Met medewerkingen van zowel Laura Jane Grace van Against Me! en So So Glos zijn de liedjes van de band net even wat vuiger en strakker. Subtiel is de band niet, maar de heren laten duidelijk van zich horen. Hoewel er in 13 jaar tijd veel is veranderd, boet Desaparecidos niks aan urgentie of kracht in. Het vijftal rockt nog steeds net zo hard als op hun debuut en het album is een perfecte sommatie waar veel mensen zich vandaag de dag druk om maken. En dat zijn dus maar liefst veertien knallers op het album! Dit overgoten met ritmische en vuige gitaren, het flexibele stemgeluid van Oberst en de vakkundigheid van de band maakt dat Payola vast hoog op vele jaarlijstjes zal pronken.
Adam Lambert - The Original HighDe magie van de liefde zit hem in de allerkleinste dingen. Zo voelde...
Son Lux - Bones Als Son Lux nam Ryan Lott alle muziek van zijn eerste drie platen voor...