2015-08-13
Zie het als een hiaat, maar ondergetekende was totaal onbekend met Kingcrow. De progrockband bestaat sinds 1996 en Eidos is het al het zesde album van de Italianen. Het is jammer dat Kingcrow nog zo relatief onbekend is, want muziek van dit kaliber moet het bij Nederlandse progrockliefhebbers goed doen. Daar kan geen twijfel over bestaan. De band is volgens de bijgeleverde bio als hardrockband begonnen, maar is gaandeweg naar de huidige stijl toe gekropen, en dat is geen slechte keuze zo blijkt op Eidos.De muziek op Eidos is namelijk hoogstaand en klinkt (zie het als een compliment) nergens Italiaans. De band kan zo mee in de neoprogstijl zoals bands als Porcupine Tree, Riverside en (tegenwoordig) Opeth die laten horen. De doordachte songs staan vol met tegendraadse virtuoze drumritmes, briljante gitaarsolo’s, puntige riffs, subtiel toetsenwerk, fraaie basloopjes en wordt afgemaakt door de warme stem van Diego Marchesi (geholpen door mooie koortjes). Daarnaast is de muziek prachtig open geproduceerd, waardoor elke noot perfect te horen is. Eidos is een waar genot om naar te luisteren, het volle uur lang.
Eidos is een conceptalbum en het derde deel van een drieluik dat handelt over de essentie van het bestaan. Op Eidos wordt het volwassen levenspad behandeld en er wordt ook teruggekeken op het leven en wat er allemaal bereikt is.
Opener ‘The Moth’ dat mooi overloopt in ‘Adrift’ legt gelijk alle kaarten op tafel; een Pain Of Salvation-achtige melodielijn, gekoppeld aan stevige Opeth-achtige riffs en een snufje Tool zetten je gelijk vastgenageld in je stoel. Het nummer is vlot en ligt goed in het gehoor. Vervolgens buitelen gedurende het hele album de beste ideeën en de fraaiste songs over elkaar heen.
Na de eerste drie songs mogen we even uitpuffen met het vrij rustige ‘Open Sky’ dat de eerste helft klinkt als een ballad van Dream Theater, terwijl het tweede gedeelte aan Anathema doet denken. Via het korte ‘Fading Out pt’4’ (pt 1 t/m 3 staan op vorige albums), waarin zeer fraai gebruik wordt gemaakt van een Spaanse gitaar, komen we bij het tweede gedeelte van het album waarop een aantal lange epische stukken staan. Ondanks de lengte van de stukken wordt het nooit saai. Sterker nog, de spanning druipt van stukken als ‘The Deeper Divide’, ‘At The Same Pace’, ‘Eidos’ en het fenomenale, bombastische slotakkoord ‘If Only’ af. Deze songs duren samen al meer dan een half uur, staan vol met de fraaiste overgangen, en groeien per draaibeurt. Werkelijk alles klopt aan deze nummers. Er over schrijven is geen optie; luisteren is de enige manier om de schoonheid van deze muziek te doorgronden.
Eidos is zeker geen gemakkelijk album, maar het muzikale vakmanschap spettert van de plaat en zorgt voor een uur heerlijk luisterplezier. Het album behoort bij het soort platen waar elke progrockliefhebber uren over kan lullen, maar waar je eigenlijk alleen maar met open mond naar kan luisteren. Een waar meesterwerk.
.jpg)
District 97 - In VaultsHet fenomeen talentenjacht is iets dat doorgaans, zeker waar het de...
.jpg)
Mutoid Man - Bleeder Met Mutoid Man combineren drie artiesten hun eigen wereldjes. Zo hebben ze...