2015-08-18
Tegenwoordig is het gemakkelijk om je als band te verliezen in alle genres en trends die er spelen in het muzikale wereldje. Het moet allemaal zo hip mogelijk, nieuwe doelgroepen moeten aangesproken worden, maar dit gaat veelal ten koste van de energie en passie waarmee men begon. Op dit onheugelijke feit stuitte de Zweedse rockers van Hardcore Superstar toen een fan een oude demo uit 1994 overhandigde aan bassist Martin Sandvik. Hier wisten ze het volgende over te zeggen: “We all got very surprised about the great vibe and how good we sounded that early. The tracks were literally drenched in sweat, excitement and inspiration.” Toen het tijd werd voor een nieuw album, zijn ze volledig terug gegaan naar deze demos, hebben ze de oude riffs opnieuw leren spelen, waarna de inspiratie vol opbloeide voor de nieuwe plaat genaamd HCSS. Dit is te lezen als een verkorting van de bandnaam, maar nog meer als reset van de band. Een terugkeer naar de wortels, waar het allemaal begon. “In a way we are backtracking our roots to show ourselves why we once started this band. What we found out is that the very things that got us together in the first place are the same things that still gets us going.” Wat deze mannen dus gedaan hebben is de nummers die de eerste releases niet gehaald hebben, opnieuw opgenomen en uitgebracht onder de noemer van dit album. Hiermee geven ze een mooi overzicht van de evolutie die ze de afgelopen twintig jaar hebben doorgemaakt. Natuurlijk voert de boventoon van hun stijl nog steeds die lekkere smerige sleaze rock die sterk doet denken aan Mötley Crüe. Eerste tracks ‘Don’t Mean Shit’ en ‘Party ‘Til I’m Gone’ leveren dan ook precies wat de titel doet vermoeden, waarin zanger Joakim Berg laat horen niet bang te zijn voor emotionelere vocalen.
De gitaarspierballen worden veelvuldig getoond, want dat hoort er in dit genre natuurlijk bij. ‘The Cemetry’ is vervolgens iets minder vlot van tempo, maar zet nog even goed een stevig rockstamper neer die het vooral live goed zal doen. Opmerkelijk is hoe zeer Berg met zijn stem naar Axl Rose neigt in deze track. ‘Off With Their Heads’ levert eveneens volgens de traditionele formule, om opgevolgd te worden door de meer opmerkelijke track ‘Fly’. Een zeven minuten durende ballad die zich heel Pink Floyd-achtig aan doet. Hardcore Superstar weet in de eerste helft er al flink wat stijlen in de mix te gooien en voert dit een tandje op met ‘Touch The Sky’, waarbij ze er ook reggae tegen aan gooien. Jammer genoeg houden ze deze vibe niet lang vast. De overige tracks leveren een lekkere portie sleaze rock om je ballen uit je broek te rocken en zo vormt HCSS toch een mooi eerbetoon aan de begindagen van Hardcore Superstar.
.jpg)
The Poodles - Devil in The DetailsAls je als band kiest voor een naam als The Poodles , dan dien je je hier...
.jpg)
Morglbl - Tea Time For Punks Allereerst, hoe verzin je zo een naam en hoe spreek je het uit? We hebben het...