2015-09-28
Toen de Nieuw-Zeelandse vocalist Tamaryn Brown begin 2000 de instrumentalist en producer Rex John Shelverton ontmoette in New York, was dit het begin van het creatieve partnerschap onder de naam Tamaryn. Shelverton en Brown vonden hun thuisbasis net buiten San Fransisco en brachten samen de EP Let Astray Washed Ashore en een handvol singles voor verschillende onafhankelijke labels uit. In 2010 volgde het debuutalbum The Waves. De donkere shoegaze en de zoete vocalen van Brown, werden door de critici goed ontvangen. Op Tender New Signs (2012) blijft het duo in de comfort zone, maar laat het beter gestructureerde songs horen. Hierna is Brown langzaam losgeweekt van Shelverton en werkte zij onder andere samen met Drew McDowall (bekend van Coil). Brown verhuisde terug naar New York en nam daar samen met Jorge Elbrecht (Violens, Lansing-Dreiden) en Shaun Durkan (Weekend) haar nieuwste album Cranekiss (2015) op. Met Cranekiss is de donkere shoegaze sound verschoven naar soms mierzoete dreampop. Waar we voorbereid waren op een staarwedstrijd met onze schoenen, willen de voeten nu misschien wel een dansje wagen. De optimistische beat van de titelsong is aanstekelijk. In plaats van zware teksten, krijgen we een hoopvolle boodschap over de liefde te horen. Vervolgtrack ‘Hands All Over Me’ brengt de luisteraar terug naar de hitlijsten van de jaren ’80, met Gary Numan en Depeche Mode. De stemvergelijking met Madonna is snel gemaakt. Met de verslavende uithaal in ‘Last’, laat Brown ons horen dat over haar zangkunsten in ieder geval niet te twisten valt. ‘I Won’t Be Found’ en ‘Collection’ laten opnieuw de, voor eerdere albums zo typerende, melancholieke darkwave kant blijken, maar met een nieuw gevonden helderheid. Het constante Joy Division-achtige basloopje met een uitloop naar een snoeiharde housebeat, maakt ‘Softcore’ tot een van de hoogtepunten van het album.
Cranekiss is, net als voorgaande albums van Tamaryn, niet het makkelijkste album voor luisteraars met een ongetraind oor. Dat de plaat wat lichter in het gehoor lijkt te liggen, is misleidend. Onder het suikerlaagje van nummers zoals ‘Sugar Fix’ zit wel degelijk een donkere kern. Dit toverbaleffect is wel wat Crancekiss interessant maakt, en is daarom zeker het luisteren waard.
.jpg)
Samaris - Silkdrangar SessionsDe IJslandse groep Samaris heeft met het album Silkidrangar gespeeld op...
Refused - Freedom This Just Might Be…The Truth is het eerste album van Refused en ziet in...