Good Riddance - Peace In Our Time Recensie op Podiuminfo

2015-07-31 Ook in de (op papier) young man’s game die de hardcore scene heet is het aantal oude bands wat maar blijft spelen en touren groot. Het blijft bibberen als er wéér een gestopte band de instrumenten oppakt en een plaatje opneemt. De verwachting is nooit heel hoog en de mate van kwaliteit van het resultaat meestal ook niet. Uiteindelijk gaat het toch om die best-of setlist in een zaaltje vol (grotendeels) half- tot eindtwintigers waar iedereen zit te wachten op de grote fingerpoint momenten tijdens klassiekers die deze jongens en meisjes al jaren in hun hart meedragen. Top avonden, dat. En dat ik bedoel ik niet eens cynisch.

Er bestaat een kamp dat vindt dat Good Riddance nooit meer in de buurt is gekomen van A Comprehensive Guide To Moderne Rebellion uit 1996. Er zijn mensen die vinden dat ze dit wel hebben weten te bewerkstelligen met Symptoms Of A Levelling Spirit (2001). En om maar eens een lans te breken: nieuwe plaat Peace In Our Time is een schijf geworden die zijn weg gaat vinden en aan gaat haken bij de eerdergenoemde twee voor de band zo bepalende albums. Een vlammende melodische hardcoreplaat van een band in vorm.

GR doet wat ze altijd al deden: Bij vlagen vlijmscherpe teksten onder goed gevonden riffs en ringelende solo’s die net niet, if there is such a thing, te poppy overkomen. Peace In Our Time klokt zoals het hoort uit onder de 25 minuten en het geluid van de band uit Santa Cruz is zo typisch en eigen dat je na de snelle opener ‘Disputatio’ direct vergeten bent dat er negen jaar tussen Peace In Our Time en de vorige release heeft gezeten.

Het cheesy ‘Grace And Virtue’ is eigenlijk de enige keer dat de band doorslaat in te gemakkelijke poppunk. Opvallend is hier vooral de manier waarop de heren met volgende tracks ‘No Greater Fight’ en ‘Dry Season’ direct korte metten maken met dat niemendalletje. Alsof de band zelf ook niet zit te wachten op dit soort randzaken en snel terug wilt naar het punt wat ze wensen te maken.

Namelijk dat er wel zoiets bestaat als een sterke (excuse my French) comeback plaat van een band die eigenlijk zwoer de pijp aan Maarten te hebben gegeven. Eentje waar nog wel urgentie vanuit gaat, die het live wel goed gaat doen en zonder problemen gaat zorgen voor een hoop fraaie nieuwe fingerpoint momenten.

Recensent:Lennert Oosterling Artiest:Good Riddance Label:Sonic Rendezvous