2015-09-11
De eerste beluistering van For Use And Delight, het recent uitgebrachte nieuwe album van Promised Land Sound, zal wellicht al snel veel wenkbrauwen doen fronsen. Het lijkt er namelijk sterk op dat het verkeerde schijfje in het verkeerde hoesje is terechtgekomen aangezien de begeleidende informatie toch echt duidelijk maakt dat het hier een gloednieuwe release betreft van een band die nog maar sinds een paar jaar met elkaar muziek maakt. We gaan hier namelijk zomaar vier tot vijf decennia terug in de tijd en krijgen terstond antwoord op de vraag hoe The Byrds hadden geklonken wanneer Gram Parsons indertijd een paar jaar eerder was toegetreden tot deze band. Vocale harmonieën uit de sterkste periode van The Pretty Things maar ook alt-country in combinatie met psychedelische gitaarpartijen zoals Jerry Garcia van The Grateful Dead het nog zo graag had meegemaakt. Het zijn diverse invloeden, zowel Amerikaans als Brits die hier vlekkeloos in elkaar overgaan. Zo is de tweede geluidsdrager van deze psychedelische countryrockers uit Nashville vernoemd naar een citaat van een Engelse kruidendokter uit de zeventiende eeuw. Dat er in de garages van Nashville ook recentere genotsmiddelen zijn gebruikt door deze jonge heren lijdt - tijdens de release van het debuutalbum enkele jaren geleden mochten enkele bandleden zelfs nog niet eens iets alcoholisch bestellen - geen twijfel.
De tijden dat Promised Land Sound zich uitsluitend in de garage-rock-scene van Nashville laat zien lijkt trouwens voorgoed voorbij. Momenteel wordt de band op sleeptouw genomen door mensen uit het kamp van The Alabama Shakes en is de opmars in Amerika op dit moment zeer serieus. Dat er ook in Europa een bescheiden interesse zou kunnen ontstaan, lijkt slechts een kwestie van maanden. Op For Use And Delight wordt gebruik gemaakt van diverse stijlen waardoor zowel de roots- als countryrock-liefhebbers aan hun trekken komen, maar waarvan ook de fan van de Westcoast-pop zoals die in de jaren zeventig werd geproduceerd, hevig opgewonden zou kunnen geraken. Zowel elektrisch als onversterkt blijven de sterke eigen nummers heel goed overeind. Het zijn niet alleen de composities maar ook de geweldige uitvoeringen van de tracks die dit album zo de moeite van het beluisteren waard maken. Zo is er dat magistrale gitaarloopje in het epische ‘She Takes Me There’ waarin zanger/bassist Joe Scala wel heel dicht tegen het stemgeluid van Tom Petty aanleunt. Neem daarnaast de geweldige productie waarin de authentieke en volle sound voortreffelijk is vastgelegd, en we kunnen niet anders concluderen dan dat we in de toekomst serieus rekening zullen moeten houden met deze jonge Amerikanen.
.jpg)
Sun Kil Moon - Universal ThemesSoms is het onmogelijk om een album te beoordelen zonder uitgebreid in te...
.jpg)
Black Mountain - Black Mountain Toen aangekondigd werd dat de psychedelisch rockband Black Mountain dit...