2015-08-19
Het hoesje vermeldt trots dat Lachy Doley de ”Most Celebrated Hammond Artist” van Australië is. Onder de noemer van de The Lachy Doley Group levert de toetsenist, die samen met Joe Bonamassa, Steve Vai en Glenn Hughes (Deep Purple) speelde, een debuutalbum af. Conviction onderstreept het talent van Lachy, maar weet als losstaand project weinig indruk te maken. Het album is een combinatie van covers en zelfgeschreven nummers. Lachy Doley probeert duidelijk zijn eigen stempel op de covers te drukken. ACDC klassieker ‘Back In Black’ wordt enthousiast in een funky jasje gehesen. Tijdens rock ’n roll nummer ‘Lucille’ schreeuwt Lachy Doley de longen uit zijn lijf. Nergens weet het nummer echter de swingende balans te krijgen die het lied in haar beste vertolkingen karakteriseert.
Op het zelf geschreven materiaal is de balans tussen de jonge stem van Lachy Doley en het sterke Hammond werk beter gevonden. ‘Frankly My Dear I Don’t Give A Damm’ klinkt alsof het ook een bekende cover van een oude bluesmuzikant is. Doley laat hier wat meer lege ruimte tussen de verschillende elementen van het nummer. Dat maakt de opbouw meeslepender. De ingezette blazers tijdens ‘Too Late’ zijn ook mooi en zorgen ervoor dat je als luisteraar de aandacht erbij houdt. Hier heeft de stem van Lachy meer gemeen met de grote soullegendes dan met de funk waar hij zichzelf op andere nummers mee identificeert.
Lachy Doley is een steengoede Hammond muzikant. Met Conviction weet hij als solo artiest echter nog niet volledig te overtuigen. De nummers missen de opbouwende meeslependheid die de grote voorbeelden van Lachy wel zo goed weten te benutten. Hij dook dit jaar nog de studio in met Joe Bonamassa, dus qua leerschool moet het in de toekomst wel goed zitten!
.jpg)
Albany Down - Not Over YetEen paar jaar geleden bracht de Britse band Albany Down het album Not Over...
.jpg)
Marcel Singor - Futureproof De Nederlandse Marcel Singor wordt door velen gezien als de beste gitarist...