2015-10-23
Eens in de zoveel tijd duikt er uit het niks een track op die je bij de eerste luisterbeurt bezweert en niet meer loslaat. ‘Oino’(zegge: ‘oh i know’) van LA Priest is zo’n track: ergens rond april of mei dook het nummer online op en lichtte de sluier van het enigmatische project LA Priest op. Na dertien seconden heeft de luisteraar kennis gemaakt met een zweverige reggaebeat die ingekleurd wordt door vreemd vervormde synthesizers en heeft het aanstekelijke zomerse melodietje zich al genesteld in het hoofd. Noem het tropisch, en vergeet al die negatieve connotaties die het woord voorafgaand aan een willekeurig muziekgenre met zich meebrengt. Dankzij ‘Oino’ kregen we zin in de zomer, het debuut van LA Priest en behoefte aan meer informatie over deze man.LA Priest blijkt het soloproject van de Britse elektromuzikant Samuel Eastgate, eerder bekend als pseudoniem Sam Dust of als frontman van artrock-collectief Late of the Pier. Na een zoektocht naar zijn muzikale ziel, tekende LA Priest begin dit jaar bij Domino voor een langspeler. Die langspeler heet Inji, en blijkt een veelzijdige, maar ook zeer vreemde verrassing.
Inji klinkt als een echte slaapkamerplaat, geheel zelf geschreven, gecomponeerd en vervaardigd in een obscuur kamertje. Hierin heeft hij zich duidelijk laten inspireren door de werkwijze van Prince (‘Occassion’) en David Byrne (‘Lorry Park’). Muzikaal klinkt LA Priest vooral als een cheesy blend van Hot Chip en tUnE-yArDs. Tenminste, als de nummers aanvoelen als een eigentijds geheel. Vaak maakt Eastgate namelijk, spelend met allerlei elektronische subgenres, de fout om te veel te willen laten horen op Inji: een vleugje disco hier, dan weer wat eighties en new wave daar, maar laten we vooral niet vergeten óók nog wat dubstep en noughties-electropop in het geheel te betrekken. Gedurende de eerste zes tracks - waarvan het ultiem swingende discotweeluik ‘Party Zute / Learning To Love’ het absolute hoogtepunt is – is de chaos nog niet zo duidelijk hoorbaar, maar tijdens full-length vlagen van instrumentale producties (‘Fabby’, ‘A Good Sign’) is het gissen naar welke richting Eastgate als geheel bij Inji voor ogen had. Wil hij terug naar vroeger? Of juist laten zien wat voor geweldige instrumentale producties hij in handen heeft?
De beste momenten op Inji zijn de vreemde, maar aanstekelijke liefdesbaby’s van toen en nu met psychedelisch vervormde vocalen, en niet de wat duisterdere instrumentale nummers. Na ‘Lady’s In Trouble With The Law’, ‘Oino’ en ‘Lorry Park’ zijn de hoogtepunten al voorbij gekomen en gaat Eastgate vooral vreemd doen. Maar het leuke aan vreemde vogels in de muziekindustrie is: ze vervelen nooit en zijn je altijd een stapje voor. Dat maakt Inji weliswaar chaotisch en wisselvallig, maar niet abominabel of onluisterbaar. Niet bijzonder sterk, maar wel een leuk debuut van een ervaren muzikant op zoek naar een eigen stijl.
BJ`s Wild Verband - LaterHet is een regelmatig terugkerend fenomeen: een muzikant die na een succesvol...
FFS (Franz Ferdinand & Sparks) - FFS Een poging om twee carrières die over het hoogtepunt heen lijken te zijn...