Tame Impala - Currents Recensie op Podiuminfo

2015-09-25 Tame Impala begon in 2007 als eenmansproject van de Australiër Kevin Parker. In 2010 nam zijn faam een grote vlucht met het alom geprezen debuutalbum Innerspeaker. Een geweldige psychedelische rockplaat met sixties pop, krautrock en stoner invloeden, waarbij je – mede door de gelijkenissen tussen het stemgeluid van Parker en John Lennon – soms het idee had dat je naar The Beatles 2.0 luisterde. Op het in 2012 uitgebrachte Lonerism, dat zo mogelijk nog beter werd ontvangen dan het debuut, deed Parker er nog een schepje bovenop. Het leek erop dat hij zijn doel nog beter voor ogen had en dat uitte zich in duidelijkere muzikale contouren en songstructuren en werd mede bewerkstelligd door de stevigere invloed van elektronica.

Dat laatste blijkt met de kennis van nu een voorbode te zijn geweest voor de muzikale weg die Parker ¬– live speelt hij met een vijfkoppige band, maar hij neemt nog steeds al het schrijf-, opname- en produceerwerk voor zijn rekening - vervolgens in zou slaan. Op het nieuwste album Currents zijn de rockelementen verdwenen, is er geen gitaar meer te horen en is het dromerige, zoete naar R&B neigende elektropop dat de klok slaat. Dit wordt afgetopt met productionele hoogstandjes, een synthesizer hier en een echootje daar, en cheesy teksten, waarvoor Parker zich heeft laten inspireren door gebeurtenissen in zijn liefdesleven. Tot slot heeft hij het stemgeluid van Lennon gelijk maar even ingeruild voor dat van The Bee Gees.

Hoewel deze ontwikkeling in sound niet helemaal als een verrassing komt, zullen veel Tame Impala liefhebbers toch even moeten slikken bij de eerste luisterbeurt van Currents. Maar niet getreurd en lees nog even verder, want ‘ondanks’ de veranderingen mag het resultaat er best zijn.

Parker schudt de melodieën en liedjes nog altijd zo uit de mouw zo lijkt. De plaat opent met het dansbare ‘Let It Happen’, een catchy discopoptrack, waarna het tempo van de plaat omlaag gaat en de meest persoonlijke tracks voorbij komen. Dan pakt de energiekere kant van Parker het weer op en volgt het absolute hoogtepunt van de plaat met het funky, swingende ‘The Less I Know The Better’, dat is voorzien van een lekkere beat, dikke baslijnen en een jaren ’80 Michael Jackson vibe. Ook het daarop volgende ‘Past Life’, een erg spacey klinkende lovesong, behoort tot de hoogtepunten van de plaat.

Bij ‘Cause I’m A Man’ slaat het noodlot toe en zakt de plaat als een pudding in elkaar. De vaart gaat er voor de tweede keer uit en vanaf hier kan Parker de aandacht van de luisteraar niet meer vasthouden. Dan besef je dat dit lot al de hele plaat op de loer heeft gelegen. Er is te veel herhaling en te weinig afwisseling in zowel sound, songstructuren als stemgebruik. De verandering in sound en vibe is enerzijds knap en lovenswaardig, maar lijkt anderszins een beperkende invloed op Parker te hebben gehad.

Recensent:Rogier Bennink Artiest:Tame Impala Label:Caroline Records