2015-09-22
Wie vandaag de dag spreekt over populaire folkmuziek, zal in dezelfde adem Mumford & Sons benoemen. Met hun eerste twee platen hebben ze zich onsterfelijk gemaakt binnen dit genre. Zij betrokken verschillende instrumenten als banjo’s en violen in hun spel en dat liet een frisse wind waaien in de hedendaagse popmuziek. Het kwam vervolgens als een schok toen ze besloten om een rock-album op te nemen, waar ze deze kenmerkende instrumenten hebben vervangen voor de gebruikelijke setting van elektrische gitaar en drums. Logischerwijs is dit album ook niet zo goed ontvangen dit jaar. Mochten ze het echter hebben aangepakt zoals Brother & Bones dat gedaan heeft, dan hadden ze meer succes met hun nieuwe geluid. Brother & Bones zitten namelijk met hun sound op het self-titled debuutalbum precies op deze scheidingslijn tussen het oude en nieuwe werk van Mumford & Sons. Hoewel de eerste EP’s van Brother & Bones nog vooral als folk te bestempelen zijn, hebben ze het geheel op het debuut voorzien van een stevig rockjasje. Verwacht echter geen folk in de exacte stijl van Mumford & Sons, maar meer in de hoek van Bastille en Ben Howard. Het zijn met name de toegevoegde percussie en akoestische gitaar die het doen. De rest van de band zorgt vervolgens voor een Pearl Jam-achtige rocksound. Iets wat nu dus meer benut wordt op deze nieuwe plaat en het beste te horen is op opener ‘Kerosene’. Het is meteen de snelste en stevigste track, waarin zanger Rich Thomas ongegeneerd laat horen zich door Eddie Vedder te laten inspireren. Hij is meeslepend, intens en uitbundig, zonder meteen bombastisch te worden. Zijn zang vormt één van de sterkste punten van deze release en gaat gewoonweg niet vervelen.
Voornaamste minpunt is dan wel weer dat er gerust meer van deze knallers op het album hadden mogen staan. Het zware kruid wordt namelijk meteen aan het begin verschoten, waarbij ‘Omaha’ het absolute hoogtepunt is. Een track die leunt op de sterke, haast indianen-achtige, percussie, waarin goed tussen gevoelige en uitbundige momenten gebalanceerd wordt. De rest wordt naarmate het vordert naar het einde een stuk zachter van toon, waardoor dit debuut toch ietwat uit balans is. Een betere verdeling van de liedjes had geen kwaad gekund, maar dat neemt niet weg dat ze verder niets te bieden hebben.
Met ‘Everything To Lose’ doen ze zelfs in zekere zin denken aan Alter Bridge, waarin voornamelijk de zang een dikke vinger in de pap heeft. Rich Thomas zingt op dezelfde manier uitbundig, maar is hierin een stuk meer beheerst, wat het aangenaam houdt. Afsluiters ‘Back To Shore’ en ‘If I Belong’ zijn machtig mooie liedjes waarin die wisselwerking tussen akoestische en elektrische gitaar nogmaals sterk benadrukt wordt. Hoe heftig de muur aan gitaren ook wordt, de akoestische variant blijft immer hoorbaar. Het is een goed geslaagde mix van folk en rock, een mix van Ben Howard en Pearl Jam, een mix waar Mumford & Sons jaloers op mag zijn.
.jpg)
Gardens & Villa - Music For DogsTechnologische vooruitgang en dan vooral de keerzijde daarvan houdt menig...
.jpg)
Donald Cumming - Out Calls Only Eigenlijk was zijn band The Virgins, die een aantal jaar geleden een...