Frank Carter & The Rattlesnakes - Blossom Recensie op Podiuminfo

2015-09-14 Frank Carter is beter bekend als de voormalig furieuze frontman van Gallows, waarmee hij in totaal twee albums opnam. Met hem aan het roer waren ze een opgefokte variant van Sex Pistols. Samen met zijn broer en gitarist Stephen Carter wisten ze de muziek in zijn geheel naar een oud en verrot Groot Brittannië te laten ruiken. Frank was echter toe aan iets anders en kwam met de melodieuze punk-formatie Pure Love, waarin hij nog enkel zijn zangstem liet gelden. Gallows ging voort met een andere zanger en veranderde in een generieke hardcoreband, waardoor de vraag naar het oude werk van hem flink groeide. Pure Love kwam eveneens aan zijn eind en het antwoord werd Frank Carter & The Rattlesnakes waarmee de longen weer ouderwets uit het lijf geschreeuwd worden. Blossom is de naam van de debuutplaat.

“Even on my own, you can’t stop me. Even on my own, I am a juggernaut.” Dat is het ferme statement waarmee de plaat opent op ‘Juggernaut’, waarbij eveneens een regel voorbij komt als: “I walk out and die on this stage every night”. Zij die Frank wel eens tijdens een live-show gezien hebben weten dat hier absoluut niets van gelogen is. Hij geeft de volle 110%, gaat midden in een ‘wall of death’ staan, de beste man is gewoonweg niet te houden. Sterker nog, onlangs kondigde hij al aan dat album nummer twee onderweg is. Tot die tijd hebben we Blossom en de vraag is natuurlijk hoe deze zich verhoudt tot het voormalige werk. Fans van het oude Gallows zullen opgelucht zijn dat hij zijn ruwe strot weer opentrekt, maar met zijn ratelslangen is hij veel meer recht voor zijn raap. De songteksten laten zich niet raden waar ze over gaan, waarbij het merendeel neerkomt op iemand het zonlicht niet in de ogen gunnen, verliezen, tegenslagen en bovenal de kracht om hier weer bovenop te komen.

Muzikaal gezien doet het uiteraard al gemakkelijk denken aan die ene formatie met de stembanden van meneer Carter, maar verder moet je alles poespas wegdenken. De ratelslangen zetten een solide basis neer waarop de frontman zich volledig kan geven in welke setting dan ook. Bijzondere tracks zijn ‘Devil Inside Me’, wat stompend opbouwt naar een climax, ‘Beautiful Death’, wat sterk aan Poison The Well doet denken en ‘I Hate You’. Vooral deze laatste is goed in elkaar gezet met zijn bluesy vibe en enkel clean vocals, maar dezelfde opgefokte frustratie kent van nummers als ‘Loss’ en ‘Primary Explosive’. Al met al is het weer een lekker ruwe plaat zoals we ondertussen wel van Frank Carter gewend zijn. Iets minder furieus dan voorheen, maar daarentegen wel weer meer gevarieerd. Hoe dan ook, het is fijn om hem weer in zijn oude rol te horen.

Recensent:Roy Verhaegh Artiest:Frank Carter & The Rattlesnakes Label:V2 Records