2015-10-09
The Fratellis, een band die synoniem staat voor het dronken gelal van die ene gigantische hit uit 2006, ‘Chelsea Dagger’. Tien jaar later is het nummer nog steeds te horen bij elk schoolfeest, elke voetbalwedstrijd, elk darttoernooi en op elke avond in elke locatie dat het woord ‘soos’ in de naam herbergt. Het gigantische succes van deze plaat heeft bij de Schotten echter altijd een nare nasmaak achtergelaten. Ondanks een alleraardigste debuutplaat konden de verwachtingen niet worden ingewilligd en na een teleurstellende tweede plaat besloot de band er in 2009 de brui aan te geven. Eyes Wide, Tongue Tied is de tweede plaat na de rentree in 2013 met het uitstekende We Need Medicine. Ze lijken hun verleden definitief afgeschud te hebben. Eyes Wide, Tongue Tied is namelijk ook weer een fijne Britse pub-rocker zonder veel pretenties. Iets subtieler en gegronder wel dan ‘We Need Medicine’, dat met zijn moordtempo vol springerige riffs en gillende solo’s meer deed denken aan een saloongevecht uit Lucky Luke dan aan het Glasgow van Echo & The Bunnymen en Franz Ferdinand. Het nieuwe album voelt al wat meer als een echte Schotse plaat, nog steeds met een poppy en energiek oppervlak maar met een wanhopige ondertoon. Althans, ondertoon, met titels ‘Desperate Guy’, ‘Too Much Wine’ en ‘Baby Don’t You Lie To Me!’ schuift Jon Fratelli zijn gevoelens niet bepaald onder stoelen of banken. Met een onveranderd sterk gevoel voor catchy riffs sleurt hij zich door teksten als ”I'll bend until you have broken my will / I'll be no enemy / You'll never hear so much as a complaint from me” en ”Well, even schoolgirls deride me / There’s something dead inside me”.
Deze methode werkt en blijft werken zolang het tempo in de songs blijft. Zodra dat wordt teruggeschroefd krijg je stroperige, ronduit saaie nummers als ‘Imposters (Little By Little)’ of het slaapverwekkende 'Moonshine’. Nog altijd moeten de Fratellis leren bij hun leest te blijven, al geeft de koppigheid de band ook wel weer een bepaalde charme.
Eyes Wide, Tongue Tied is geen essentiële toevoeging aan het werk van de drie Schotten, maar het is wel het eerste werk waar ze doorheen zijn gekomen zonder overtrokken verwachtingen of het gevoel iets te bewijzen te hebben. Dat op zichzelf is al een overwinning. De vierde Fratellis is gewoon een prettig tussendoortje, niets meer en niets minder.
.jpg)
Family of the Year - Family Of The YearWie het nummer ‘Hero’ van Family Of The Year nog niet kent, heeft de...
.jpg)
Frank Carter & The Rattlesnakes - Blossom Frank Carter is beter bekend als de voormalig furieuze frontman van Gallows,...