Metric - Pagans In Vegas Recensie op Podiuminfo

2015-09-29 Drie jaar geleden bracht Metric het album Synthetica uit. Na het promoten van dit album nam de half Canadese, half Amerikaanse electro/indierockband een jaar vrijaf. In dit jaar trok frontvrouw Emily Haines zich terug in de jungle van Nicaragua, waar ze met een akoestische gitaar nieuw materiaal begon te schrijven. Tegelijkertijd dook gitarist en producer James Shaw, die samen met Haines de kern van de band vormt, zijn thuisstudio in om te experimenteren met zijn CS80 synthesizer.

Toen het tweetal weer samenkwam om datgene wat ze los van elkaar hadden geproduceerd te gaan combineren tot een album, leverde dit zoveel materiaal op, dat het teveel was voor één album en er waren ook duidelijk twee verschillende muzikale richtingen te onderscheiden. Om recht te doen aan deze twee richtingen, werd besloten om het materiaal te verdelen over twee albums, waarvan Pagans In Vegas het eerste is. Het tweede album moet ergens in 2016 verschijnen.

Op Synthetica werkte Metric vanuit een bepaald concept, maar op Pagans In Vegas wilde de band, die naast Haines en Shaw bestaat uit bassist Josh Winstead en drummer Joules Scott-Key gewoon lekker muziek maken. En dat is te horen. Waar Synthetica nogal zwaar op de hand en vreugdeloos klonk, is Pagans In Vegas een stuk spontaner.

Daarnaast bevat het nieuwe album gewoon betere songs dan zijn voorganger. In de sterke opener ‘Lie, Lie, Lie’ bezingt Haines haar frustraties over de muziekwereld, waar vrouwen eindelijk weer meetellen, “maar wel allemaal in hun ondergoed rondlopen.” Single ‘The Shade’ is een mooi voorbeeld van hoe Shaws synth-experimenten worden gecombineerd met de songwriter-kwalitieten van Haines. Het resultaat is een catchy tune die makkelijk in je hoofd blijft hangen.

Metric grijpt op Pagans In Vegas duidelijk terug op de elektronische muziek uit de jaren ’80 en daarvoor. Zo horen we in onder meer ‘For Kicks’ en ‘Too Bad, So Sad’ duidelijke verwijzingen naar Depeche Mode, al is het refrein van het laatstgenoemde nummer veel uitbundiger dan we van die band gewend zijn.

In het afsluitende tweeluik ‘The Face, Pt. 1’ en ‘The Face, Pt. 2’ horen we vooral de invloed van Kraftwerk. Andere invloeden zijn onder andere The Cure, New Order en Underworld. De genoemde bands inspireerden Metric al vanaf het begin en Pagans In Vegas ligt dan ook redelijk in het verlengde van zijn voorgangers, zij het met een iets duidelijker jaren ’80 sausje en wat minder gitaren dan vroeger.

Pagans In Vegas haalt het net niet bij het oudere werk van Metric, zoals te horen op onder meer Live It Out en Fantasies, maar is wel duidelijk beter dan zijn voorganger. Metric is dus op de goede weg en we kijken dan ook reikhalzend uit naar het album dat volgend jaar moet verschijnen.

Recensent:Eric Rijlaarsdam Artiest:Metric Label:Dying Giraffe Recordings