2015-09-30
Je moet wel over een gezonde dosis zitvlees beschikken om Grief’s Internal Flower in een keer uit te kunnen zitten. Het derde album van Windhand duurt namelijk maar liefst 71 minuten en dat is best lang voor muziek die het moet hebben van herhaling. Begrijp het niet verkeerd, de plaat van de band uit Richmond, Virginia is zeker het beluisteren waard, maar je moet het een beetje gedoseerd tot je nemen.De muziek van de vier heren en dame is van het type stoner/doom dat traag en loom de kamer binnen kruipt. Nee, voor snelheid moet je niet bij Windhand zijn, zoveel is duidelijk. De laaggestemde repetitieve en met veel fuzz doordrenkte riffs zijn gedurende het hele album prominent aanwezig. De lome basloopjes volgen de riffs gedwee en over dat alles heen is het de rustige, wat lijzige, maar vooral verleidelijke, stem van Dorthia Cottrell die je als vanzelf in een trance brengt al zou je soms willen dat je tussendoor even wakker geschud wordt, maar dat gebeurt eigenlijk nergens. Ook de regelmatig terugkerende solo’s doen dat niet omdat ze altijd ergens onder de dikke laag fuzz verscholen liggen.
Wat voor het album geldt, gaat ook voor een aantal nummers op; de respectabele lengte. Zo klokken er twee songs een klein kwartier (‘Hesperus’ en ‘Kingfisher’) en daarnaast hollen de eerste twee songs (‘Two Urns’ en ‘Forest Couds’) ook hard naar de tien minuten. De kortere nummers daartussen zijn echter ook niet direct songs die uit een ander vaatje getapt worden, zodat je als vanzelf het album in stukjes gaat beluisteren. Vooral dan blijkt dat Windhand best wat kwaliteit in huis heeft, maar dat je echt flink de tijd moet nemen voor deze plaat.
De twee meest afwijkende nummers op Grief’s Internal Flower zijn ook de kortste songs. Het zijn ‘Sparrow’ en afsluiter ‘Aition’, twee volledig akoestische nummers waarvan je de laatste een beetje Windhand’s eigen ‘White Rabbit’ zou kunnen noemen. Deze nummers zijn prachtig in al haar eenvoud. Van de twee langste nummers duurt vooral ‘Hesperus’ een minuut of zeven te lang, maar valt ‘Kingfisher’ op door de psychedelische elementen die het nummer een lekker spacy karakter geven.
Grief’s Internal Flower is een perfecte soundtrack voor de aankomende herfst. Het gure weer en de trage, ietwat naargeestige muziek doet je verlangen naar een winterslaap. Windhand wiegt je daarbij langzaam in die heerlijke slaap.
.jpg)
Sea + Air - Evropi Sea + Air omvat het muzikale huwelijk tussen de Griekse Elini Zafiriadou en...
.jpg)
Metric - Pagans In Vegas Drie jaar geleden bracht Metric het album Synthetica uit. Na het promoten...