2015-10-09
Je moet het maar durven: drie albums uitbrengen die het bij zowel pers als publiek erg goed doen, een break van ruim vijftien jaar inlassen en vervolgens doodleuk aankomen met nummer vier: The Heart Is A Monster. De L.A.-rockers van Failure kunnen zich dit blijkbaar permitteren. Ze hebben inmiddels de eerste uitverkochte optredens er al weer opzitten waaruit blijkt dat de fanbase die de band in de jaren negentig heeft opgebouwd hondstrouw is.Waarom Failure er indertijd niet in slaagde om langdurig mee te hobbelen in de slipstream van bands als Soundgarden, Pearl Jam en vooral Stone Temple Pilots is nog steeds niet duidelijk. Het zullen de onvermijdelijke muzikale meningsverschillen wel weer zijn geweest.
Het succes heeft zich voornamelijk in de VS afgespeeld terwijl, toch niet onbelangrijk, op de ene of andere manier de heren van Tool altijd bereid waren om een helpende hand te bieden. Het drietal mocht dan ook regelmatig opdraven als opwarmer voor het gezelschap onder leiding van Maynard James Keenan. Allesbehalve toevallig dus dat Troy Van Leeuwen, de gitarist die we nu kennen van Queens Of The Stone Age maar die indertijd goed bevriend was met Keenan, na zoveel jaren weer tegenkomen op dit nieuwe album in maar liefst vier tracks. Van Leeuwen maakte zelfs ooit deel uit van Failure en is zich momenteel aan het voorbereiden op een herfsttoer met het drietal.
Met The Heart Is A Monster, dat verder gaat waar Fantastic Planet ooit ophield, is dan ook een prima excuus gevonden om de podia onveilig te maken en daar verder te gaan waar het toen gestopt is. Zelfs de muzikale intermezzi, ‘Segues’ genaamd, zijn weer aanwezig. De eerste drie waren in 1996 al te beluisteren en daarom begint het nieuwe album met ‘Segue 4’, een onheilspellend en donderend minuutje van geluidseffecten. Het is de opmaat voor een uur waarin een log grunge-geluid met ragfijne vocale harmonietjes worden afgewisseld. Zo schurkt ‘Hot Traveler’ lekker tegen het betere werk van Alice In Chains aan en is het opvallend te kunnen vernemen hoe vooral de vocalen van leadzanger/gitarist Ken Andrews nauwelijks aan kracht hebben ingeboet. Of het nu het gelaagde ‘I Can See Houses’ betreft of het ruige rechttoe-rechtaan uptempo-werk zoals ‘The Focus’, het gaat hem nog altijd gemakkelijk af. Juist in de hardere stukken lijkt de band zich comfortabel te voelen maar echt interessant wordt het als de band het avontuur opzoekt zoals in het enigszins Beatlesque ‘Mulholland Drive’, een prettig maar spaarzaam rustpunt tussen al het stevige geweld en daarom misschien ook wel een vreemde eend in de bijt.
Desondanks lijkt Failure zoveel jaren later op twee paarden te willen wedden waarbij enerzijds gekozen is voor een risicoloze aanpak die voornamelijk teruggrijpt op het vroegere werk, waarschijnlijk bestemd voor de fans van het eerste uur, terwijl slechts sporadisch wordt gezocht naar een spannend en vernieuwend geluid waarmee de inhaalrace ingezet had moeten worden. Wat nu rest is een prima band die wederom achter de feiten aan blijft lopen.
.jpg)
Fred Abbott - Serious PokeNu Noah & The Whale uit London ter ziele is, mogen we misschien achteraf...
.jpg)
No Blues - Oh Yeah habibi Het Nederlandse gezelschap No Blues bestaat alweer tien jaar. Dit jubileum...