De in 2012 opgerichte band laat op haar tweede album Shadow World horen dat akoestische gedeelten en deathmetal prima mixen. Nou is dat natuurlijk allemaal niet nieuw, want we kennen allemaal Opeth en Amorphis, maar toch geeft Wolfheart er weer een eigen draai aan. Opvallend aan de muziek is de piano in het eerste en het laatste nummer welke prachtige melodieuze rustpuntjes vormen binnen de toch al bol van de sfeer staande metal.
Door de dominante piano in opener ‘Aeon Of Cold’ hebben we zelfs even het idee naar het Noorse Aeturnus te luisteren. De toevoeging van akoestische gitaar en de lyrische gitaarharmonieën in ‘Last Of All Winter’ plaatst de band wat meer in de hoek van landgenoten Amorphis.
Behalve dat veel stukken een gemiddeld tempo bevatten kan de band ook wat woester tekeer gaan zoals in ‘Nemesis’ en ‘Resistance’. Nummers die ondanks de hogere tempo’s ook nog steeds vol melodie zitten wat vooral op conto geschreven mag worden op de inventieve riffs en loopjes van gitarist Mika Lammassaari die daarnaast verbluffend mooie solo’s uit zijn zes snaren tovert.
Het afsluitende ‘Veri’ onderstreept nog eens het melodieuze karakter van de band. Het traag slepende epos is een nummer om helemaal in onder gedompeld te worden. De laatste paar minuten, gedomineerd door piano en ander sfeervol toetsenwerk, wiegen je vervolgens in een slaap vol met dromen over de vele Finse meren en het ijskoude Lapland.
Omdat voorganger Winterborn hoog in de Finse albumlijsten opdook - deathmetal in de hitlijsten, dat zien we in Nederland niet snel gebeuren - zijn de verwachtingen natuurlijk hooggespannen. Ondergetekende is niet bekend met het vorige album, maar afgaande op de kwaliteit van Shadow World zou het geen verbazing wekken als dat kunststukje verbeterd gaat worden. Dit smaakt naar meer.
Dave Alvin & Phil Alvin - Lost TimeNa afloop van een jarenlange vete begroeven de gebroeders Alvin enkele jaren...
Ane Brun - When I`m Free De Noorse Ane Brun is niet zomaar de zoveelste hippe Scandinavische popact....