Riverside (PL) - Love, Fear And The Time Machine Recensie op Podiuminfo

2015-09-04 De vele fans van Riverside hebben ongetwijfeld reikhalzend uitgekeken naar het zesde album van de Poolse progrockers, daarbij de vraag stellend of het viertal de weg die op Shrine Of New Generation Slaves voorzichtig werd ingeslagen op Love, Fear And The Time Machine wordt voortzet of dat er meer teruggegrepen wordt op de gedragen composities van de eerste drie albums. Beiden zijn waar; Riverside heeft de sereniteit van haar debuutplaat weer teruggevonden en koppelt dat, nog meer dan op haar voorganger, aan afgeronde en veelal catchy songs. Het hele album bevat een zekere luchtigheid en klinkt op sommige momenten bijna frivool. Daarnaast lijkt het solowerk van zanger Mariusz Duda met zijn Lunatic Soul ook zijn sporen na te laten binnen de muziek van Riverside dat inmiddels bij de elite van de hedendaagse progrock hoort.

Om maar aan te geven hoe Riverside steeds meer het liedje boven de uitgesponnen composities verkiest, hoef je maar naar ‘#Addicted’ te luisteren en alles wordt duidelijk. Het korte nummer nestelt zich door haar poppy edge direct in je hoofd en doet eerder denken aan een werkje van A-ha (echt waar en nee, niet die overbekende hit) dan aan progrock. Ook al omdat Duda heel fraai de hogere regionen van zijn stem opzoekt. De titel is daarbij prima gekozen, want het nummer is uitermate verslavend.

Riverside blijft natuurlijk wel Riverside en ook de teksten, die handelen over beslissingen die het leven radicaal kunnen veranderen, vragen om beschouwende muziekjes en die staan er dan ook volop op Love, Fear And The Time Machine. Maar ook dit leidt bij Riverside onherroepelijk tot de mooiste nummers die, meer nog dan anders, je heel snel eigen worden. Het is daarbij opvallend hoe zuiver Duda op de hele plaat zingt, en hoe hoog hij vaak komt. Een van de hoogtepunten is dan toch weer het langste en meest “proggy” nummer, het acht minuten klokkende ’Towards The Blue Horizon’, waarin fraai akoestisch gitaarspel hand in hand gaan met een aan Porcupine Tree verwante songopbouw. Ook heel gedurfd is het rustige, half akoestische ‘Time Travellers’ dat alle ruimte laat aan de mooie stem van Duda.

Love, Fear And The Time Machine maakt duidelijk dat Riverside voor een andere invalshoek van haar muziek heeft gekozen. De band klinkt rustiger, bedachtzamer maar ook luchtiger en de briljante instrumentatie, die minder wollig is dan voorheen en vaak in dienst van het afgeronde liedje staat, maakt van deze zesde plaat een hemelse luisterervaring. Dit is perfectie in optima forma.

Recensent:Jan Didden Artiest:Riverside (PL) Label:InsideOut Music