2015-10-21
Veelbelovend. Één van de vele titels die The Strypes toebedeeld kreeg bij het uitbrengen van hun debuutplaat Snapshot uit 2013. Het album vol korte, funky punknummers gooide hoge ogen. Opvallender nog was de leeftijd van de jongens uit Ierland. De mannen zijn nu tussen de zeventien en negentien jaar, maar waren twee jaar geleden letterlijk nog jongetjes. Het doet verder niets af aan de uitstraling. Stijlvol gekleed, zonnebril op (óók binnen) en vol overtuiging liedjes spelen. Je weet waar The Strypes voor staan, die overtuiging durven ze dan ook gewoon uit te dragen. Of die overtuiging ze naar het hoofd stijgt voor deze opvolger Little Victories? Niet bepaald. De knapen gaan door waar ze op het debuutalbum mee begonnen waren. Het klinkt alleen net iets volwassener.Die volwassenheid drukt zich vooral uit in de lengte en gelaagdheid van de liedjes. De funky mondharmonica is uiteraard weer aanwezig en direct te horen vanaf het eerste nummer ‘Get Into It’. Het tempo ligt minder hoog dan op het debuutalbum maar de aandacht is goed besteed aan het optimaliseren van de nummers. Meer ruimte voor gitaarsolo’s en hier en daar ook godzijdank de herkenbare mondharmonicasolo’s. Goed om te horen, de groove zit er weer goed in. Pak daarbij de teksten die zanger Ross Farrelly vol overgave aan de liedjes toevoegt, op een wijze die Arctic Monkeys ook veel succes heeft gebracht, en je hebt opnieuw een plaat vol goede liedjes.
Sowieso zijn de vergelijkingen met bands als Arctic Monkeys, Kasabian en Miles Kane niet vergezocht. De mannen komen hier zelf ook openlijk voor uit. Uit eerdere decennia is ook een duidelijke 60’s garage blues-rock invloed te horen en lijkt een nummer als ‘Cruel Brunette’ op een onontdekt b-kantje van The Kinks. Potentiële hits bevat Little Victories genoeg. ‘Get Into It’, ‘I NeedTo Be Your Only’ en ‘A Good Night’s Sleep And A Cab Fare Home’ zijn niet alleen de eerste nummers van het album, ze tonen de klasse van The Strypes direct aan. Zonder twijfel over te laten voor de critici die juist het onbevangen geluid zo konden waarderen. Tempo erin, catchy lines en de verwachtingen voor het derde album nog verder opvoeren.
Minder dan op debuutplaat Snapshot kiest deze band voor een sound à la jaren zestig. De liedjes klinken ronder, zijn meer afgewerkt. Qua attitude zit het bij de mannen ook wel goed en ze bieden live een onvervalste rock ’n roll show. Gevarieerder zijn de nummers dan op het debuutalbum, gegarandeerd dat daarom het album op veel jaarlijstjes te vinden zal zijn. En de mannen zijn nog zo jong. Belofte ingelost.
.jpg)
Saxon - Battering RamOnverwoestbaar en nooit verzakend, het zijn de juiste omschrijvingen voor een...
.jpg)
Fresku - Nooit Meer Terug Fresku is inmiddels een begrip in de Nederlandse hiphopscene. Nog voordat...