Saxon - Battering Ram Recensie op Podiuminfo

2015-10-16 Onverwoestbaar en nooit verzakend, het zijn de juiste omschrijvingen voor een band als Saxon. De band, net als genre- en landgenoten Iron Maiden ontsproten eind jaren zeventig aan de new wave of British heavy metal (NWOBHM), stelt de fans nooit teleur en is een graag geziene gast op de podia. Net als bij Iron Maiden, weet je bij elk album wat je kunt verwachten, maar wat maakt het uit als het allemaal zo retegoed klinkt.

Battering Ram is alweer album nummer 21 van de Britse metalheads en Saxon klinkt op deze plaat nog net zo vitaal als in de beginjaren. Sterker nog, het lijkt wel of Saxon alleen nog maar aan kracht wint. Want wat is het weer volop genieten van furieuze songs als opener ‘Battering Ram’ en het Judas Priest-achtige ‘The Devil’s Footprint’ waarin zanger Biff Byford bij vlagen klinkt als ware hij Rob Halford zelf.

Na de furieuze openers krijgen we het wat afwijkende epos ‘Queen Of Heart’ voorgeschoteld. Het nummer is slepend en valt door de klassieke en akoestische elementen iets meer buiten de hokjes die we kennen van Saxon. Maar wat een gruwelijk lekker nummer is dit.

Nummers als ‘Destroyer’ en ‘Hard And Fast’ zijn weer van die typische Saxon nummers, maar ze klinken bijzonder vitaal, wat voor een deel komt door de spetterende productie van topproducer Andy Sneap, maar ook het gitaarwerk van Paul Quinn en Doug Scarratt is urgent, net als de stuwende ritmesectie. Hier staat een heleboel ervaring en dat hoor je.

Wat later op de plaat worden we verrast door ‘To The End’ dat enigszins bluesy overkomt en waarin de band wat aan Whitesnake doet denken. Het is niet het allersterkste nummer op het album, maar door de andere invalshoek is het wel weer interessant.

Ook interessant en vooral spannend is afsluiter ‘Kingdom Of The Cross’ dat een declamerende Byford laat horen over bedje van een lome ritmesectie en spannende keyboardtonen. Het gezongen refrein staat daar haaks op en het lijkt bijna wel of we naar een filmisch nummer van Queensryche luisteren. Met metal heeft deze track niet veel te maken, maar leuk is het zeer zeker wel. De op dit nummer volgende bonustrack ‘Three Streets To The Wind (The Drinking Song)’ knalt er daardoor nog wat heftiger in dan normaal, en maakt ons duidelijk waar het bij Saxon voornamelijk om draait: Metal!

Volgend jaar bestaat Saxon veertig jaar. Benieuwd wat voor feestje de heren in gedachten hebben. Tot die tijd houden we het nog wel vol met Battering Ram dat Saxon in topvorm laat horen, wat overigens op de voorgaande platen ook al het geval was, want Saxon geeft nooit af. Deze band is nog lang niet versleten, getuige deze prima plaat.

Recensent:Jan Didden Artiest:Saxon Label:UDR